در مجموعه تعالیم فلسفه و حکمت اسلامی دسته‌ای از نگارشات وجود دارند که «رساله الطیر» نامیده شده‌اند، که از جمله آن‌ها «رساله الطیر» ابن سینا و امام محمد غزالی است، البته داستان‌های رمزی دیگری نیز وجود دارد که نامشان «رساله الطیر» نیست ولی از نظر محتوا همانند متن یاد شده بیانگر سفر است، سفری از غریب غربت به قرب عالم انوار و شروق، که از جمله آن‌ها می‌توان به مجموعه داستان‌های رمزی شیخ شهاب الدین سهروردی، همچون «عقل سرخ»، «صفیر سیمرغ»، «مونس العشاق» و… و همین طور به قصیده «عینیه» ابن سینا و بسیاری دیگر از این طیف اشاره کرد.

اما «رساله الطیر»ی که در این جا بدان خواهم پرداخت، مجموعه‌ای است کوچک که البته از حالات و جملات غریبی بر اساس همان رویکرد رمز گویی برخوردار است.