یکی از شخصیت‌های بزرگ ادبی که به‌تحقیق نقش ارزنده‌ای در تکوین بخش عظیمی از ادب پارسی در شبه قاره و جلب علاقه و شوق دوست‌‌داران ادب فارسی در این سرزمین نسبت به زمینه‌های گوناگون سخن فارسی اعم از نظم و نثر دارد و یکی از حلقه‌های مستحکم ارتباط بین فرهنگ ایران و هند در دوره صفوی است،

محمد جلال‌الدین طباطبایی زواره‌ای اردستانی ملقب به میرزا جلالا است که سه قرن پیش رهسپار قاره هند شد و بدیع‌ترین آثار خود را در متن فرهنگ این سرزمین به وجود آورد. کتاب شاهجهان‌نامه از جمله آثار اوست که از تواریخ رسمی عهد شاهجهانی است که قبل از شاهجهان‌نامه یا عمل صالح شیخ محمد صالح کنبوه به سلک نگارش درآمده و نه‌تنها اثرش مورد تمجید و ستایش محمد صالح قرار گرفته، بلکه بیشتر مطالب ملاجلال‌الدین طباطبایی را عیناً در اثر خود درج نموده است.

این پادشاه‌نامه شیوه و سبک محمد امین قزوینی را مورد توجه قرار داده و همانند وی سبک سالنامه‌نویسی را به کار گرفته و نیز حوادث مورد نظر را با سال شمسی و ماه‌های ایرانی تنظیم و تبیین نموده است.

در این پادشاه‌نامه جنبه ادبی بر جنبه تاریخی غلبه دارد و سبک نثرش مترسلانه و منشیانه می‌باشد و در واقع نمونه‌از نثر متکلفانه و مصنوع عصر صفویه است.