ماجرای مردی است به نام آلفرد زیمر، فروشنده سیاری که قصد دارد، در متلی خودکشی کند. او دچار روزمرگی شده، و تنها تفریح و سرگرمی اش جمع آوری نوشته های روی دیوار دستشویی های بین راهی است. او همه ی آنها را در دفترچه ای نوشته-تنها انگیزه ای که مانع خودکشی اش شده بوده، اما به تدریج گویی شغل اصلی اش می شود.

به قول خود آلفرد زیمر ، انگار خودکشی بسیار آسانتر از ایجاد دگرگونی و تغییر است. او دو انتخاب بیشتر ندارد، یا دفترچه را دور بیندازد و خودکشی کند ، یا اقدام به چاپش کند …

استفن کینگ درباره انگیزه نوشتن هرآنچه دوست داری، از دست خواهی داد ، پایان داستان و چند نکته دیگر در انتهای داستان این جملات را نوشته است :
من از رانندگی خوشم می آید، به خصوص کشته مرده بزرگراه های پایان ناپذیر ایالتی ام . بزرگراه هایی که در آن ها چیزی مشاهده نمی کنید مگر مرغزارهای دوطرفه اش و هر شصت هفتاد کیلومتر یکبار هم توالت های عمومی بلوکه سیمانی . توالت های عمومی معمولا پر از انواع و اقسام نوشته ها و یادداشت ها هستند .

بعضی از آنها خیلی عجیب و غریب اند . من شروع کردم به جمع آوری این پیام ها از هرجایی که دم دستم بود و آنها را در دفترچه یادداشتی جیبی نوشتم ، مابقی جملات را هم از طریق اینترنت پیدا کردم (دو سه تا وب سایت به این طور جمله ها اختصاص دارند) و بالاخره داستان متعلق به این جمله ها را نوشتم . همین داستانی که خواندید از آب درآمد .

نمی دانم داستان خوبی شده یا نه ، اما خیلی نگران مرد تنهای داستان بودم و واقعا امیدوارم بودم اوضاع به خوبی و خوشی برایش پیش برود همه چیز زندگی اش روبه راه شود . در پیش طرح اولیه داستان ، همین اتفاق افتاده بود . اما بیل بیوفورد نیو یورکر پایانی پر ایهام و ابهام برای داستان در نظر بگیرم . احتمالا حق با او بوده ، اما همه ما اگر که بخواهیم ، می توانیم برای کل الفی زمیرهای دنیا دعا کنیم .