«کیخسرو»، پس از سالها پادشاهی، اکنون آتشی بر جانش افتاده و درونش غوغایی است. کیخسرو در میان تمام آن زاری‌ها و دعاها و طلب یاری از خداوند، اکنون به جایی رسیده که می‌داند جز بریدن از تعلقات و آغاز راهی تازه، چیزی پیشِ رو ندارد.

«کیخسرو» در توران، بعد از کشته شدن «سیاوش»، در خانه «پیران ویسه» زاده شد. پیران ویسه، پس از تولد کیخسرو به‌دستور «افراسیاب» که نگران جانشینی آیندهٔ نوادهٔ خود بود، کودک را به چوپانان سپرد، اما در ده سالگی او را نزد خویش فراخواند و به تربیتش همّت گماشت.
کیخسرو در اساطیر و حماسه‌های ایرانی و شاهنامهٔ فردوسی، فرزند «سیاوش» و «فرنگیس» و نوادهٔ «کیکاووس» و «افراسیاب» است. واژه کیخسرو به معنی «شاه نیک‌نام» است. کیخسرو در دیانت و شهامت، سرآمد شاهان کیانی و از کیکاووس خوش‌نام‌تر است، زیرا کیکاووس در شاهنامه اعمالی موذیانه انجام می‌دهد، اما کیخسرو پادشاهی عادل و شجاع است. در شاهنامه و متون پهلوی کیخسرو نمادی از یک شاهنشاه آرمانی است.