توضیحات

خوداندیشی پسامدرن

هر کتابی درباره موقعیت پسامدرن، کتابی درباره بحران است و بحران‌سازی. کتاب «خوداندیشی پسامدرن» توضیح بازگشت به خویشتن و شکلی از خودآگاهی نسبت به موقعیت بحران‌ساز پسامدرن است.
«هیلاری لاوسن» در این کتاب برای خواننده توضیح می‌دهد که سخنان متناقض‌‌نمای نیچه، طفره‌روی‌های هیدگر و نفوذناپذیری نوشته‌های دریدا، صرفاً دشوارنویسی‌های گیج‌ کننده نیستند، بلکه کنشی آگاهانه در برابر معضل خوداندیشی هستند.
این کتاب از سویی در جدال با سنت تفکر غرب و تناقض‌هایی است که بنیان گفتمان‌های معتبر فلسفی را سست می‌کند و از سوی دیگر، به «خوداندیشی» در نظریه‌ فیلسوفانی می‌پردازد که از نظریه‌پردازی می‌گریزند و پذیرای تناقض‌ها هستند.
می‌دانیم که خوداندیشی امروزه، به نظام‌های مبتنی بر «امر واقع» محدود نمی‌شود. نویسندگان، منتقدان ادبی، هنرمندان و فیلم‌سازان، در آثار خود، دغدغه‌های خوداندیشانه را بیان می‌کنند. نویسنده‌ای درباره نقش مولف بحث می‌کند، هنرمندی،‌ سه‌پایه نقاشی خود را در تابلو خود نقاشی می‌کند و فیلم‌سازی، فیلمی درباره ساختن فیلم می‌سازد.