توضیحات

هنر خوشبختی از دیدگاه اپیکور

کتاب صوتی هنر خوشبختی از دیدگاه اپیکور، به بررسی خوشبختی از نگاه یکی از بزرگترین و مشهورترین فلاسفه‌ی یونان باستان، اپیکوروس، می‌پردازد. مردی که به فیلسوف شادکامی شهره‌ی خاص و عام است.

آموزه‌های اپیکور (Epicurus)، فیلسوف بزرگ دوران باستان در باب زندگی و مرگ، دین و علم، ادراک حسی و نحوه رسیدن به شناخت، خوشبختی و شادکامی، اخلاق و دوستی است که هواخواهان بسیاری در دنیای باستان داشت و بعدها نیز بر تفکر اروپا تاثیری بس شگرف و عمیق گذاشت. اپیکور تا قرن‌ها بعد از مرگش با مخالفت‌های خصمانه بسیاری روبه‌رو شد، اما در میان تحسین کنندگانش نام بزرگانی چون توماس هایز، اسحاق نیوتون، توماس جفرسون، و کارل مارکس به چشم می‌خورد.

کتاب صوتی هنر خوشبختی از دیدگاه اپیکور (The Art Of Happiness Epicurus) مشتمل بر تمام آثار بازمانده از اپیکور است، نامه‌ها، آموزه‌ها، و مجموعه کلمات قصار واتیکان همراه با متون متناظری از لوکوتیوس، بزرگ‌ترین پیرو فلسفه‌اش؛ هم‌چنین در این کتاب گزیده‌هایی از زندگی اپیکور نوشته دیوژن لائرتیوس، و دو مقدمه روشنگر در توضیح فلسفه اپیکور آمده است.

اپیکوروس فیلسوفی در یونان باستان و بنیان‌گذار نظام فکری اپیکوری بود. فلسفه‌ی اپیکوری یکی از مکاتب فکری مهم دوران هلنیسم به شمار می‌آید. اپیکور، فلسفه لذت، پرهیز از پریشان‌خاطری دنیوی، جستجوی آرامش نفس و رهایی از تشویش و رنج را تبلیغ می‌کرد. فلسفه اپیکوری بدان سبب محبوبیت یافت که انسان‌ها را از ترس از مرگ می‌رهانید و احتمال می‌داد که زندگی بعد از مرگ نباشد. همچنین چون پیام آن لذت و احساس فردی بود بین مردم محبوبیت یافت. در حالی که درک و فهم فلسفه دیگر مکاتب برای مردم عامی دشوار بود، این مکتب اهداف و پیام فلسفه خود را بین مردم گسترش دادند.

اپیکور، فردی بود ساده‌زیست، پایبند به اصول اخلاقی، وفادار به دوستی، و صد البته بر خلاف تهمت رقیبان مؤمنی شیفته. نگاه او به دانش، دین، رابطه انسان و خدا و نقش این رابطه بر آرامش روحی او، جایگاه لذت در زندگی و موضوعاتی از این دست شگفت‌آور است. او کسی است که پیوسته مردمان روزگار خویش را به کسب دانش و تلاش برای درک طبیعت تشویق می‌کرد و البته در نظر او، این کار در جهت شناخت بهتر خدایان، و رفع آشفتگی‌های روحی و جسمی بشر و رسیدن او به آرامش بود.

در واقع باید گفت که نگاه او به مقوله دین و خدا نگاهی بدیع در نوع خود به شمار می‌آید آن هم وقتی که به یاد بیاوریم در زمانه‌ی او، در دوران یونان باستان، مردمان به خدایان متعددی باور داشتند که از قضا موجوداتی شهوت‌ران، جنگجو، دسیسه‌گر و کینه‌جو بودند؛ ضمن اینکه خرافات دینی چنان وحشتی از غضب و عذابِ خدایان بر جان مردمان انداخته بود که مجالی برای درک حقیقت باقی نمانده بود.

در چنین دورانی، اپیکور خدایان را به عرش اَعلی برد و دامان آنان را از هرگونه پستی و آلودگی پاک نمود، و تنها راه نجات بشر را در شناخت ذاتِ حقیقی این موجودات ‌دانست شناختی که از رهگذرِ درک علل وقوع رخدادها در جهان هستی به دست می‌آمد.