برونو فرانک از نسل نویسندگانی است که با روی کار آمدن هیتلر مجبور به ترک وطن شدند. او نیز مانند بسیاری دیگر از هم نسلانش در سال ۱۹۳۳ از راه فرانسه به آمریکا رفت و اگرچه شکست نازی ها را به چشم دید، اما بیماری مانع از آن شد که بعد از جنگ به کشورش برگردد.

محمود حدادی در بخشی از پیشگفتار «سروانتس» نوشته: «برونو فرانک گوته، تورگنیف و توماس مان را استادان خود می شمرد. نگارشی هنرمندانه و مستقل از سبک های باب روز داشت. بیشتر آثارش دارای موضوعی تاریخی و سرشار از یک روح آرمانی است. وی اثر عمده خود سروانتس را در سال ۱۹۳۴ نوشت. این رمان به شرح زندگی نویسنده بزرگ اسپانیایی می پردازد که نکته آموز مکتب یک زندگی دشوار و پرماجرا بود و با این حال در زیر ضربات دائمی فقر و تنگدستی، منش انسانی و آزادی درونی خود را تا آخر حفظ کرد.

رمان تاریخی در ادبیات آلمانی سنتی قوی دارد. این سنت در نیمه اول قرن بیستم با شدت بیشتری بروز کرده است که یوسف و برادرانش اثر توماس مان، مرگ ویرژیل اثر هرمان بروخ، گویا اثر لیون فویشتونگر و زندگی هانری چهارم اثر هاینریش مان از جمله نمونه های برجسته آن است». حدادی اشاره کرده که «سروانتس» نیز بیشتر یک رمان تاریخی است تا زندگی نامه فردی؛ چرا که فیلیپ دوم، پادشاه مقتدر اسپانیا در نیمه دوم قرن شانزدهم، شخصیت دوم آن است. فیلیپ هم مظهر عظمت اسپانیاست و هم نشانه فروپاشی قدرت این کشور در مقام نماد عینی قرون وسطی. در دوران حکومت اوست که اسپانیا به اوج وسعت و مستعمره داری و دریانوردی رسید. در همین دوران است که اسپانیا از روح فلسفه نوزایی در فرانسه، آلمان و هلند، از جنبش های استقلال خواهی در شمال اروپا و نیز از شکوفایی صنعت در انگلستان شکست خورد. سروانتس با این پادشاه هم عصر بود. او تغییر تاریخی زمانه خود، زوال نظام قرون وسطایی و پدیدآمدن شهری گری را به روشنی دیده و روایت کرده است. ا

ز این روست که به قول حدادی می توان «سروانتس» را تفسیری زنده و درخشان بر رمان جهانی «دن کیشوت» دانست.

در بخشی دیگر از این رمان می خوانیم: «شهر اوران در اشغال اسپانیا بود. با کوفتن دوازده روز راه، مسافر به دروازه این شهر می رسید. اما این کوتاه ترین فاصله، که در امتداد ساحل می رفت به روی فراری بسته بود. این جاده را به شدت زیر نظر داشتند. یک رهنورد شجاع و بی پروا می توانست دل خوش دارد که با زدن به بیراهه هایی دراز و فرو رفتن در دل دشت های جنوب، و سپس اریب از نو رو به دریا برگشتن، در عرض سه هفته به اوران برسد. با این همه هیچ کس توفیق نیافته بود. در این مسیر حتی کوره راهی هم وجود نداشت، هرچه بود، کوه های سرکش، برهوت های سوخته و قبایل راهزن بود. از بلد راه هم نمی شد چشم پوشید. حوالی بهار سروانتس یک بلد راه پیدا کرد. و این مرد شخصی بود ماجراجو، یک رگه پرتغالی، یک رگه مغربی که از بیست سال پیش در کوه و کمر این دیار می گشت و سلطان نشین های فاس و تلمسان همان گونه خانه اش بودند که واحه های جنوب الجزیره. با صورت سیاه چرده و چرک آلودش که در گودی ها به سبزی می زد، و آن بینی کوتاهی که می نمود مشتی بی رحم آن را به استهزا به پهلو خوابانده، سیمای چندان دل انگیزی نداشت. در ضمن جوان هم نبود. راهنمایی پرمخاطره یازده زندانی را آخرین فعالیت خود می خواند. می گفت بعد از آن همه اش را می بوسد و کنار می گذارد. و معلوم نبود منظورش از همه چیست. ده برگ گواهی وام با خود داشت که همه را در حائک خود جای داده و دهانه آن را دوخته بود: ده برگ گواهی وام».