کنراد فردیناند مایر ( ۱۸۹۸ـ ۱۸۲۵ ) از شاعران و نویسندگان شناخته و شاخص ادبیاتِ آلمانی زبانِ سوئیس در قرن نوزدهم است. وی در خانواده ای اشرافی به دنیا آمد و در چنین فضایی هم بزرگ شد. در نوجوانی نخست به راه نقاشی رفت، ولی در این هنر به اوجی نرسید.
پس به تحصیل در رشته ی فلسفه و ادب روی آورد، امّا طولی نکشید که به پشتوانه ی بی نیازی مالی اش گوشه گرفت و در کششِ ذوق ادبی به ترجمه و گفتن شعر مشغول شد. ظهور او در عرصه ی ادب با منظومه ای روایی بود. مایر در عین حال از جمله ی پیشگامان شعرِ مداقه گرانه و فلسفی نیز هست. و این، شیوه و شعری است مایه گرفته از علم و عینیت گرایی عمیق قرن نوزدهم، که قرن جهش های بزرگِ طبیعت پژوهی و صنعت بود. شاعر بر این اساس به وصف واقع بینانه و دقیق پدیده ها می پردازد، ضمن آن که جنبه ای نمادین نیز به آن ها می دهد. برای نمونه مایر در قطعه ای از این دست، با همه ی جزئیات جهش و ریزش آب را در دو کاسه ی یک حُوضچه ـ فواره ترسیم می کند، جوش و جنبشی زلال که در عین حال می توانش تمثیلی بر دهش و پذیرش همچون رابطه ای پایه ای در پویایی طبیعت و اجتماع انسان ها نیز گرفت.
و امّا در چهل سالگی اش بود که این شاعر باریک بین در سرایش داستان نیز دستی آزمود. وی با نظر به جنبش های اجتماعی و فلسفی زمانه ی خود بیش از همه به رُمان تاریخی گرایش جست. مایر در این گونه داستان ها با نگاه به گذشته، اغلب سرداران و دولت مردانی را توصیف می کند که بینش و کنشی ماکیاولیستی دارند و در کاربستِ قدرت و سیاستی عاری از اخلاق، به تضاد با آرمان های همیشه معتبر انسانی همچون نیک خواهی و عدالت، دچار می شوند و کیفر می بینند، زیرا که این آرمان ها ــ دست کم از دید مایر ــ برخاسته از سرشت طبیعت اند و با قوانین هستی همسویی دارند. یا به تعبیری دیگر دور فلک، از نگاه این نویسنده نیز بر منهج عدل استوار است.
از جمله ی رمان های اوست: آخرین روزهای هوتن، روایت زندگی اولریش هوتن، کشیشی درویش و وارسته که در سال های شکل گیری نهضت پروتستانتیسم در آلمان، در مبارزه با انحطاط کلیسا به قتل رسید و گوته در دیوان غربی ـ شرقی خود ستیز او را با سالوس و ریا حافظ وار خوانده است.

و امّا در رمان حاضر، مایر با حسی عدالت جو و نگاهی نهان بین به ترسیم سیمای توماس بِکت ( ۱۱۷۰ـ ۱۱۱۸ ) وزیرِ از سویِ مادر شرقی تبارِ هانری دوّم، پادشاه انگلستان در قرن دوازدهم، می پردازد ــ آن هم با درنگی خاص بر تحوّل فکری و معنوی این دولت مردِ دانا در سال های پیری اش، به هنگامی که وی به فرمان هانری به اسقفی اعظم انگلستان نیز برگزیده می شود، ولی در این مقام از قدرت دولتی تطهیر می جوید، سر مخالفت با هانری برمی دارد، و سرانجام به دست ریزه خواران دربار این شاه مغرور و بی سیاست به قتل می رسد.
رمان پیر مقّدس را مایر در سال ۱۸۸۰ در سال های پیری و پختگی نوشت.

در قرن دوازده میلادی جزیره ی انگلستان به دست نرمان های فرانسوی اشغال و ملت آن به یوغ کشیده شد. اما از میان همین ساکسونی های شکست خورده و خواری دیده، مردی برخواست که در پرتو دانایی خود به وزیری حکومت اربابان فاتح رسید، تا حدی که هانری دوم، شاه فرانسه و انگلستان، بی رای و نظر او جرات هچ اقدامی نمی یافت. پس این وزیر فهیم و فلسفی مشرب، را محض مقاومت در برابر پیش خواهی های پاپ، به اسقفی کشور خود نیز برگزید. ولی توماس بکت در جامه روحانی به دفاع از حقوق هموطنان زیردست و ذلیل خود برخاست، چندان که سرانجام به دست اشرافیت متفرعن فرانسوی به قتل رسید. با این همه محبوبیت نام او در پیش ملتش، پاپدشمن پیشین او را واداشت پس از گذشت ده سال وی را مقدس اعلام کند.
در تاریخ آمده است که توماس بکت زاده مادری شرقی بود و نیز درس خوانده اندلس اسلامی – عربی. در این رمان او را انسانی می یابیم برخوردار از خون و خویی غربی و شرقی، و با این حال در درک خود از عدالتی خالی از تبعیض، و حکومتی بری از قهر، همه جا تنها: انسانی که در جست وجوی آئینی پاک و پاس دار رفاه و رستگاری انسان ها به راه مسیح می رود و نافرجام می ماند.