توضیحات
گوهری در صدف جام
«نورالدّین عبدالرّحمن بن احمد بن محمد» (۷۹۳ – ۸۷۱ ه.ق) معروف به جامی و ملقب به «خاتم الشعرا»، شاعر، موسیقیدان، ادیب و صوفی نام‌دار ایرانی سده ۹ قمری است. وی فرزند «نظام‌الدین احمد دشتی» و به‌حق یکی از پاسداران حریم قلم و ادب پارسی در آشفته بازار حکومت تیموریان بود و در این راه از اعقاب بزرگ خود چون فردوسی، نظامی، سعدی و حافظ پیروی کرده است. این عارف و شاعر نامی حدود ۹۲ رساله، مقاله، منشآت و کتاب منثور و منظوم، با مضامینی دلکش، شیرین و نو نگاشته است؛ ازجمله: داستان بسیار معروف «سلامان و ابسال» که از برجسته‌ترین آثار اوست
این داستان تحولات زندگی «مولانا عبدالرحمن جامی» را از خرجِرد تا مدرسه نظامیه هرات، سال‌های طاعون، پیروزی «سلطان حسین بایقرا» و صدارت «میرعلی‌شیر نوایی» که از مریدان جامی بود و نیز ازدواج او با نوه «استاد کاشغری» را روایت می‌کند.
جامی پس از ازدواج با نوه «استاد سعدالدین محمد کاشغری نقشبندی» صاحب فرزندانی به نام «ضیاءالدین یوسف و صفی‌الدین» شد که بعدها با تعرض شیخ دروغین روبه‌رو شدند. وی پس از زیارت کعبه به اتفاق «عبدالغفور لاری»، یار وفادارش، عازم بغداد شد و طی چهارماه و اندی سکونت در آنجا بارها مورد تعرض معاندان فتنه‌انگیز قرار گرفت؛ چراکه مدحت مولا علی(ع) و فرزندش امام حسین(ع) را کرده بود. سپس از بغداد به تبریز روانه شد. در تبریز دست رد به سینه سفیر «سلطان محمد فاتح»، سلطان عثمانی که خواستار دیدار و سفر او به سرزمین آناتولی شده بود، زد و با نوشتن نامه ای به «زهره»، همسرش، خبر حرکتش را به سوی هرات اعلام کرد تا در خلوت کارهای بزرگ خویش را کامل کند. زهره نیز درحالی که نامه جامی را قرائت می کرد، فاجعه مرگ صفی الدین کوچک او را درهم شکست.
دیدگاهی دارید؟