توضیحات
از سجاده تا سریر
«صفویان» دودمانی ایرانی بودند که در سالهای ۸۸۰ تا ۱۱۰۱ هجری خورشیدی بر ایران فرمانروایی کردند. دوره صفویه از مهمترین دوران تاریخی ایران بهشمار میآید؛ چرا که پس از شاهنشاهی ساسانیان، یک سلسله ی پادشاهی و متمرکز توانست بر سراسر ایران آن روزگار حکمرانی کند.
این دوره یکی از سه مرحله دوران طلایی اسلام و دوره اوج تمدن اسلامی است. صفویان، «شیعه» را مذهب رسمی ایران قرار دادند. این داستان اشارهای تاریخی به وقایع آن روزگار دارد و نیز شرح ارادت و سرسپردگی «شاه عباس» به اهل بیت عصمت و طهارت است.
این داستان روایت سفر پیاده «شاه عباس صفوی» از یازدهم محرم تا اربعین حسینی از اصفهان تا مشهد است. در طول این سفر، شاه عباس یک لحظه از امور مملکت و ملت غافل نشد و از صدور فرمان درباره آبادانی کشور خودداری نکرد. در پایان سفر «شاه عباس» از اصفهان به مشهد مقدس که در بیست و هشت روز طی شده بود، او در حرم شریف سر بر آستان مقدس امام رضا (ع) نهاد.
پس از آن به اتفاق «شیخ المشایخ بهاءالدین آملی» و «محمد زمان بایندری» و «اسکندر بیک ترکمان» در حرم رضوی فرمان ساخت و ساز و تعمیرات اساسی حرم مطهر را که در حمله ازبکان ویران شده بود، صادر کرد و با کالسکه راهی «باغ فخرالدین تربتی»، اقامتگاه خود، شد و همان روز «شیرازی»، والی خراسان، را که در انجام وظایف خود سستی کرده بود، معزول و «علی اکبر موریانی» را به سمت والی و نایب الدوله آستان مقدس رضوی برگزید و مقدر کرد تا در زمان نود روزی که در مشهد اقامت دارد، علاوه بر حرم شریف، همه بقاع متبرکه اطراف مشهد نوسازی و آباد شود. فرمان های شاه عباس، بیدرنگ، به وسیله کارگزاران به اجرا درآمد.
دیدگاهی دارید؟