توضیحات
گفتاری درباره دینکرد
دینکرد تحت اللفظی به معنای تالیف دینی است دین در این کلمه مانند موارد بسیار دیگری نشان دهنده ی کتاب دینی اوستا و زند اوستا و روایتهای مربوط به این کتاب است از آنجا که دینکرد مطالب گوناگونی را در بر می گیرد می توان آن را دانشنامه مزدیسنی نامید. در این دانشنامه در زمینه‌های زیر سخن به میان آمده‌است: الهیات، فلسفه، اسطوره‌شناسی، کلام، عرفان، اخلاق، آداب دینی، زندگانی زرتشت، پیدایش جهان، سزاشناسی (حقوق)، سیاست، شهرداری و کشورداری، منطق، ریاضیات، هندسه، فیزیک، اخترشناسی، پزشکی، و دانش‌ها و شاخه‌های دیگر.
دینْکرد یا دینکرت کتاب بزرگی است به زبان پارسی میانه (پهلوی)، که آن را به‌درستی “دانشنامه ی مَزْدَیَسْنی” و یا “درسنامه ی دین مزدایی (زرتشتی)” و یا به عبارتی مجموعه ای از تألیفات دینی نیز نامیده اند . واژه ی“دینْکرد” ( dēnkart در پارسی میانه) را می‌توان به “کرده‌ها (کارها) ی دینی” و نیز “نوشته ی دینی” برگردانید. این واژۀ به مفهوم کردارهای دینی یا اعمال و امور مربوط به دین هم آمده است . مطالب این کتاب مبتنی بر نوشته های قدیمی اوستائی و ترجمه های آن از قرون نخستین اسلامی است که مسائل گوناگون دینی را شامل می شود .
این اثر دانشنامه‌ای عظیم با ۱۶۹ هزار واژه است در سال ۱۷۸۳ م. به وسیلۀ یک پارسی زرتشتی به نام « بهمن » ( پسر روحانی بهرام ) که از روحانیان یزد بود ، از ایران به سورات هند برده شد و نزد « دستور سورات » به امانت گذارده شد و در همین مکان بود که حدود ۷۰ برگ از آن مفقود گردید ، امّا چندین کپی از همان نسخۀ موجود تهیه شد . نسخۀ اصلی بعدها به تصاحب روحانی بزرگ زرتشتی مقیم بمبئی به نام « پیروز » در آمد . تا سال ۱۸۷۵ م. از ۷۰ برگ مفقود ، فقط ۱۴ برگ پیدا شده بود . ۵۰ برگ آن در تصاحب شخص دیگری بود و ۶ برگ آن هرگز پیدا نشد
آثار محمدجواد مشکور
دیدگاهی دارید؟