توضیحات
در بسته
نمایشنامه ی “در بسته ” نخستین بار در پاریس به اجرا در آمد. در این نمایشنامه سارتر به بررسی موقعیتی می پردازد که در آن هر کس مجبور است اعمالش را برای دیگری توجیه کند.
در چنین موقعیتی، هر فرد باید خودش را به گونه ای برای دیگری عریان کند و در معرض دید قرار دهد. یک مرد و دو زن پس از مرگ در اتاقی با هم نشسته اند و هر سه می دانند که به جهنم آمده اند اما هر یک به نوبه ی خود پس از ورود به آن، از اینکه آتش جهنم و شکنجه های آن را مشاهده نمی کنند، شگفت زده می شوند و سرانجام حقیقت را در می یابند و می فهمند که خود آن ها مأمور عذاب هستند و هر یک از آن ها مأمور شکنجه ی دیگریست.
گارسن، اینز و استل، سه شخصیت داستان هستند. گارسن و استل هر دو ریاکارند و اینز است که آن ها را وادار به اقرار موقعیت شان می کند. در ابتدای نمایش هر یک از سه شخصیت می کوشند با کاستن از گناه خود و تحریف آن، از شرم حاصل از نگاه دیگری برهند اما پس از آن که پی می برند فریبکاریشان دیگر حتی نمی تواند خودشان را بفریبد، زبان به گفتن حقیقت می گشایند و درباره ی علت حضورشان در آن جا و این که قبلا کجا بوده اند سخن می گویند.
گارسن می گوید به دلیل عقاید صلح طلبی و مخالفت با جنگ او را تیر باران کرده اند. استل که جوان و زیبا است می گوید با پیرمردی ازدواج کرده است تا برای خانواده ی فقیرش پولی فراهم کند و سپس با مردی که مورد علاقه اش بوده مرتکب زنا شده است. اینز به دروغ های آن ها می خندد و می گوید که اگر آن ها چنین افراد فداکاری بوده اند پس چرا محکوم به عذاب شده اند؟ پس از مدتی، هر سه اعتراف و حقیقت را فاش می کنند.
گارسن پنج سال زنش را شکنجه داده بود و زن های بسیاری را به خانه می آورد و همسرش را مجبور می کرد تا برای آن ها در بستر صبحانه بیاورد. به هر حال هر یک به واقعیت اعتراف می کنند و به عریانی خویش آگاه می شوند.
در ادامه و پس از کشمکش های فراوان، گارسن پیشنهاد می کند که برای انتقام از اینز، در پیش روی او با یکدیگر همبستر شوند. گارسن به نوازش استل می پردازد اما از نگاه خیره ی اینز نمی تواند در امان بماند. استل یک تیغه ی کاغذبری بر می دارد و در بدن اینز فرو می کند اما مرگ دوباره ی انسان مرده ممکن نیست.
نمایش در این جا و در حالی به پایان می رسد که هر سه فهمیده اند محکوم به همنشینی ابدی با یکدیگرند و به آن اصل بنیادین پی می برند که: ” دوزخ هم نشینی با دیگران است.”
پی نوشت: در این نمایش نامه سارتر سعی دارد بر جنبه ی بیرونی و اجتماعی انسان تکیه کند. به عبارتی انسان را از داخل وجود خود نمی سنجد بلکه او را در ارتباط با دیگران می سنجد و داستان را به سوی یکی از بنیادی ترین عقاید خود یعنی دوزخ همصحبتی با دیگری است هدایت می کند.
آثار دیگر ژان پل سارتر
دیدگاهی دارید؟