توضیحات

ترخینه

کتاب گویای «ترخینه » مجموعه ای از قصه ها و داستان های کهن، با برداشتی آزاد از داستان های ایرانی است که در قالبی ساده و شیرین بیان شده است.

از دورترین دوران، قصه در حفظ میراث های فکری اقوام تأثیر فراوانی داشته است. در فرهنگ ما افسانه های پهلوانی اوستا، شاهد زنده ای بر این ادعاست. به همین قیاس در هر دوره ای، بزرگان قوم نیز برای اینکه افکار بلند خود را به فهم عامه نزدیک سازند، از این قالب کمک می گرفتند.
درمیان انواع گوناگون ادبیات، «قصه» کهن تر از همه آنهاست و دوام و بقایی مرموز و حیرت انگیز دارد.
قصه و افسانه از نخستین زاده های طبع و ذوق بشر و قدیمی ترین سند زندگی، تفکر و دگرگونی های حیات آدمیزاد است که آغاز پیداییِ آن تاریخی معین و قطعی ندارد؛ تنها می توان حدس زد که عمر آن با عمر آدمی روی این کره خاکی برابر است و آدمیزاد از روزگاری که خود را شناخته، قصه ساخته، قصه گفته و قصه شنیده است و با آنکه آن را ثبت و ضبط نکرده، خود از فراز و نشیب قرون و اعصار گذشته و سینه به سینه و دهان به دهان نقل شده تا به امروز رسیده است.
آدمی قصه را دوست دارد. با قصه زیسته و می زید و خواهد زیست. قصه مانند خواب دیدن است، با زندگی پیوستگی و شباهت دارد، اما خود زندگی نیست؛ تلخی ها و ناملایمات آن را هم ندارد.
قصه را جاذبه ای است که در همه دوره های عمر، از کودکی تا پیری، آدمی را به سوی خود می کشد؛ چه هنگامی که کودک از مادر خود قصه می شنود و به جهان رویاها می رود، چه زمانی که «شهرزاد» شیرین سخن لب به داستان می گشاید و ستمگری مصمم به آزار، رام و منصرف می شود. پس می توان گفت جاذبه جادویی قصه، عامل مؤثری است.