حسن فصیحی ِشیرازی متخص به «احسان» در سال ۱۲۹۰ شمسی در خانواده‌ای ادب‌پرور و مشهور دیده به جهان گشود. پدر او حاج محمدتقی شوریده شیرای و ملقب به «فصیح الملک» از نادران دوران و ناموران ادب فارسی قرن سیزدهم و اوایل قرن چهاردهم شمسی بود.

فصیحی ز گهواره تا عهد شباب را در مهد کمال و محضر بی‌مثال پدر گذرانید و به غیر از فراگیری دروس متداول در شیراز، ادبیات فارسی و عربی و فنون ادبی را از پدر آموخت تا آنجا که خود در جوانی از نورسان خوش‌لسان شعر و ادب فارسی گردید.

افزون بر شعر و شاعری، نزد استاد میرزا علی نقی محمود ادیب که از کاتلان و خطاطان معتبر آن زمان و همچنین ادیبی اریب بود، رموز و فنون خط زیبای نستعلیق و شکسته را فراگرفت.

او در سال ۱۳۸۳ در تهران دار فانی را وداع گفت و در کنار پدر بزرگوارش شوریه در سعدیه شیراز به خاک سپرده شد. این کتاب دربرگیرنده دیوان اشعار اوست که به خط نستعلیق توسط خودش نگاشته و منتشر شده است.