در خانه “پاشا”، از آنچه ممکن است واژه حرمسرا در ذهن بسیاری افراد تداعی نماید اثری نبود؛ کنیزان زرخرید، قلیان های آراسته با نی پنج های مزین و تشریفات دیگری از این دست، و در آنجا تنها مادربزرگ، مادر، دختران و دخترعموهایشان و نیز معلم ها حضور داشتند. البته جز موارد استثنایی که شاید بیش از دو یا سه مورد نمی شد، دیگر حرمسراهای قسطنطنیه نیز همین حال را داشتند.

حرمسرا در حقیقت اقامتگاه زنان خانواده بود و برنامه های تعلیم و تربیت به کار گرفته شده در آن نیز تفاوت چندانی با کشورهای اروپایی نداشت و تنها ویژگی آن برخی قوانین صومعه مانندشان بود؛ مواردی چون استفاده از پوشینه در خارج از خانه، گفتگو نکردن با مردان بیگانه مگر پدر، همسر یا برادر و ندرتا با تسامحی زیاد پسرعمویی در سنین کودکی و …
پاشا پس از مرگ همسرش، تمام عشق و محبت خود را نثار یگانه دخترش کرده بود و با فراهم کردن بهترین امکانات و به خدمت گرفتنِ شایسته ترین معلمین اروپایی، او را به گونه ای تربیت کرده بود که در جمیع جوانب سرآمد همسالان خود بود. هر چند که علاقه بیش از اندازه پاشا مانع از آن می شد که رفتاری تند و خشونت آمیز با دختر جوانش داشته باشد. با اینحال او نیز گاه مانند مادر کهنسالش از عدم پایبندی دخترش به سنت های مرسوم جامعه عصبانی می شد.

سرانجام پاشا برای مهار سرکشی ها و هوس های آزادی جویانه دخترش بهتر آن دید که برای او همسری شایسته و در عین حال مقتدر برگزیند و برای این منظور کسی بهتر از “حمدی بیک” جوان نبود؛ جوانی شایسته، زیبا، ثروتمند و برخوردار از موقعیت شغلی و اجتماعی درخور و توجه که از درباریان سرشناس و نزدیکان امپراتور عثمانی به شمار می آمد …