وقتی با زنیبل خرید از در خانه وارد شدم، مادرم با نگاهی اجمالی به اندامم ناگهان مانند برق گرفته ها بر خود لرزید و سیلی بر صورت زد و با آوایی بلند پرسید: – پس کفشهایت کو؟ مانند گنهکاران سر بزیر انداختم و هیچ نگفتم. او که از سکوتم بیش از نداشتن کفش خشمگین شده بود دست به آسمان بلند کرد و گفت : – خدایا یا مرگ مرا برسون یا به این دختر عقل بده! بعد دوباره به سر تا پایم دقیقتر نگاه کرد و بار دیگر پرسید: – کفشهایت را چه کردی؟