توضیحات

اقتصاد و سیاست خارجی عصر صفوی (چهار مطالعه موردی)

عصر صفویان (۹۰۷-۱۱۴۸ ه . ق) سلسله‌ای که در سپیده‌دم قرن شانزدهم، ایران را تحت سیطرۀ خود درآورد، غالبا به عنوان سرآغاز تاریخ جدید ایران مورد توجه قرار گرفته است؛ زیرا دولتی که آن‌ها تشکیل دادند، نشانگر پیدایش دولت ملی ایران بود.

جامعۀ صفوی از بسیاری ابعاد، از ضرب سکه گرفته تا ساختارهای اجرایی، الگوها و رویه‌های مغول و تیموری را تداوم بخشید و آگاهانه مشروعیت خود را بر سنت کهن بنا نهاد. صفویان قسمت اعظم ایران را تحت لوای دستگاه سیاسی واحدی درآورده، شیوۀ زندگی خانه به دوشی قبیله‌ای را به جامعۀ یکجانشین مبدل ساختند که بیش‌تر درآمد آن از طریق تجارت و کشاورزی حاصل می‌شد.
نکتۀ بسیار با اهمیت این که صفویان، مفهومی از پادشاهی موروثی مرکب از اقتدار ارضی با مشروعیت دینی مطرح کردند که با اندک جرح و تعدیل تا قرن بیستم دوام یافت.

هم‌چنین نهادهای اجرایی متعددی که در عصر صفوی به وجود آمده یا از دوره‌های قبلی اقتباس شده بودند، تا عصر قاجار به خوبی به حیات خود ادامه دادند. نهایت این که عصر صفوی نشان‌گر شروع مناسبات دایمی و با ثبات دیپلماسی و تجاری بین ایران از سویی و اروپا و جهان وسیع‌تر از سوی دیگر بود و به همین ترتیب گواهی بود بر الحاق ایران به شبکۀ جهانی سیاست و تجارت.
کتاب حاضر حاوی چهار مقاله در تاریخ، اقتصاد و سیاست خارجی صفویان تحت این عناوین است: دیپلماسی ایران در قبال عثمانی طی دورۀ سلطنت شاه سلیمان اول؛ تجارت طلا در اواخر عصر صفوی بین ونیز و سورات؛ تجار در عصر صفوی؛ و ادغام ضرابخانه و وخامت مسکوکات در اواخر دورۀ صفوی.