توضیحات
جامعه‌شناسی جوک و خنده
نوشتار حاضر تلخیصی است از نیمه‌ی دوم پایان‌نامه‌ی کارشناسی ارشد نگارنده که با موضوع “نظری منش‌ها: کاربرد نظریه‌ی سیستم‌های پیچیده در تحلیل تغییرات فرهنگی” در سال ۱۳۸۱ در دانشکده‌ی علوم اجتماعی دانشگاه تهران عرضه گردیده است. بر این اساس این پژوهشن مبانی زیست‌شناختی خنده را تا کارکردهای معناشناسانه و جامعه‌شناسانه‌اش دربرمی‌گیرد.
به تصریح نگارنده: “جوک منشی ویژه است. با نگاهی به متون باستانی و نوشتارهای کلاسیک غیر جدی برای مثال نوشته‌ی عبید زاکانی می‌توان به پایداری خیره‌کننده‌شان در مسیر زمان پی‌برد. جوک‌ها را باید منش‌هایی دانست که به دلیل پیوند با رفتاری بسیار ریشه‌دار و بسیار فراگیر یعنی خنده امکان گذر از مرزهای محدودکننده‌ی زمانی و مکانی را به دست آورده است. کوتاه سخن آن که جوک منشی است که برخنده سوار است”.
چرا آدمیان می‌خندند؟ چطور خنده اتفاق می‌افتد؟ چه ساز و کارهای زیست‌شناختی‌ای هنگام خندیدن فعال می‌شود؟ چرا مردم برای خنداندن هم جوک تعریف می‌کنند؟ چطور یک جوک باعث خنده می‌شود؟ چه چیز یک جوک را از سایر گفتارهایی که در میان افراد رد و بدل می‌شود، متمایز می‌کند؟ چرا برخی بیش از بقیه جوک می‌گویند؟ چطورشده که شغل برخی از مردم جوک‌گفتن و خنداندن دیگران است؟ در ایران مردم چطور جوک می‌گویند؟ محتوای جوک‌های فارسی چگونه است؟ آیا می‌توان نوعی «علم جوک» داشت؟ یا این تنها یک جوکِ علمی است؟
دیگر آثار شروین وکیلی
دیدگاهی دارید؟