مقدمه

در قرن پانزدهم میلادی، انگلستان درگیری سلسله ای از جنگهای داخلی گردید که توان این کشور را در تمامی ابعاد، به تحلیل برد. این جنگهای داخلی که به جنگ های رزها (Wars of The Roses) شهرت یافت، با غلبه خاندان تئودور به اتمام رسید؛ خاندان اشرافی که نسبت به سایر مدعیان تاج و تخت، از شهرت و سابقه کمتری برخوردار بودند اما ذکاوت نظامی آنها به پیروزیشان کمک کرد. در زمان سلطنت خاندان تئودور، انگلستان وارد دوره رنسانس شد. پنج نفر از اعضای خاندان تئودور به فرمانروایی انگلستان دست یافتند: • هانری هفتم • هانری هشتم • ادوارد ششم • ماری اول • الیزابت اول

خاندان تئودور اصالتاً از منطقه ولز بودند و البته سابقه اشرافی طولانی نداشتند. اولین عضو مشهور این خاندان، ادموند تئودور (متولد ۱۴۰۰-متوفی ۱۴۶۱) بود که در رکاب شاهان وقت انگلستان -هانری پنجم و هانری ششم- خدمت می کرد. او در جنگهای موسوم به رزها که میان دو خاندان یورک و لانکستر روی داد، جانب لانکسترها را گرفت. او در جریان پیروزی خاندان یورک در مارتیمور به سال ۱۴۶۱، گردن زده شد. او پیش از مرگش از طریق ازدواج با مارگارت بیوفورد – از اعضای خاندان لانکستر – به یکی از مدعیان تاج و تخت انگلستان بدل شده بود. تنها پسر او، هانری معروف به هانری هفتم، در سال ۱۴۵۷ به دنیا آمد. هنگامی که هانری هفتم بر تخت سلطنت تکیه زد در واقع فصلی جدید در تاریخ انگلستان آغاز گشت. هانری هفتم اصولاً مرد جنگحویی نبود این پادشاه مردی همیشه افسرده و غمگین و ضمناً بسیار کج خیال و آزمند بود که ثروت هنگفتی را از کیسه اشراف به جانب خزانه خویش سرازیر کرد. شکوه وعظمت دربار او، جواهرات و جامه های نفیسی بود که علت اصلی آن این بود که وقتی فئودالیسم رو به انحطاط نهاد، پول تنها معیار سنجش قدرت گردید.

پادشاهان تئودور برای خلع سلاح اشراف و چریک هایشان از طبقات سه گانه ای استفاده کردند. این سه طبقه عبارتند از: اشراف، خرده مالکین، بازرگانان. پرتغال و اسپانیا دو نیروی بی رقیب اروپا بودند و هرگز کسی تصور این را نمی کرد که روزی کشور کوچک و کشاورزی انگلستان به بزرگترین قدرت استعماری جهان تبدیل شود. علاقه بی حد وحصری که هانری هفتم به بازرگانی دریایی نشان می داد برای او در شهرهای بزرگ انگلستان و به خصوص خود لندن، حیثیت و وجهه ی فراوانی کسب نمود. هانری هفتم می دانست که هیئت های منصفه ولایات تحت تأثیر و نفوذ اشراف قرار دارد، دستور داد که اتهامات بزرگ تر در یک دادگاه ویژه متشکل از اعضای شورای سلطنت مطرح گردد. این دادگاه به خاطر شکل خاصی که در تزیین محل جلسات ان به کار رفته بود، به غرفه ی ستاره مشهور بود. دوره ی سلطنت هانری هفتم نیز مساعد ترین زمان برای رشد اندیشه ی مصحلین مذهبی بود، چرا که صلح و امنیت به طور نسبی در انگلستان برقرار بود و اتفاق چندان مهمی رخ نداد و این امر را مدیون درایت و کاردانی این سر سلسله ی خاندان تئودور می باشد که توانست یک حکومت مقتدر و با ثبات را پی ریزی نموده و ۲۴ سال صلح و امنیت را در کشور برقرار نماید تا مردم بتوانند فارغ از جنگ و جدا به این گونه امور معنوی بپردازند. در سایه ی همین امنیت بود که ارگان های محلی جدید توانستند جای دستگاه فئودالی را بگیرند و هانری مرموز توانست پیش از دوران پر حادثه ی سلطنت جانشینانش، سلطنتی بدون دغدغه خاطر داشته باشد.

هانری هشتم پادشاه انگلستان، لرد و سپس پادشاه ایرلند، دومین پسر هانری هفتم بود. وی در سال ۱۵۰۹ میلادی بعد از مرگ پدرش هانری هفتم به سلطنت رسید. هانری در موضوع طلاق “کاترین آراگن” و جستجوی همسری که بتواند برای او یک ولیعهد به دنیا آورد، خود را با کلمنت هفتم پاپ و کلیسای کاتولیک روم درگیر کرد و مذهب مردم انگلستان را از کاتولیک به پروتستان تغییر داد و در نتیجه هنری به سلطهٔ مذهبی پاپ در انگلستان پایان بخشید و کلیسای انگلستان را مستقل کرد و خود را رهبر آن معرفی کرد. این موضوع به نفع کامل انگلیس تمام شد، زیرا اولاً سیاست روحانی پاپ با سیاست ملی انگلستان مخالفت داشت و ثانیاً هر ساله مبلغ هنگفتی پول به عنوان خزانهٔ پاپ از کشور خارج می‌گشت. هانری اولین پادشاه انگلیسی است که تحت تأثیر و نفوذ رنسانس تربیت شد. “جان اسکلتن” شاعر معروف انگلیسی یکی از مربیان و معلمان وی بود. هنری مردی فاضل و ادیب و زبانشناس و موسیقیدان بار آمد. وی بیشتر به خاطر ۶ بار ازدواج پی در پی اش مشهور شده است که در دو مورد آنها، او همسر خود را اعدام کرد.