توضیحات
آخرین کوچ
علی‌اکبر نقی‌پور(زادۀ ۱۳۱۵ در اسلام آباد غرب – درگذشتۀ ۱۳۹۲ در تهران)، پزشک، پژوهشگر تاریخ، نویسنده و عضو کردتبار جبهه ملی ایران است.
“پرسوناژی است تا به حال نظیر آن را در رمان‌های ایرانی کم‌تر دیده‌ایم؛زنی دلاور و شجاع لرستان که همگام با پدر و برادرش حقی و دوش‌به‌دوش آن‌ها و گاه حتا جلوتر از آن‌ها،با بی‌عدالتی‌ها، قلدری‌ها،زورگویی‌های ماموران حکومتی و مالکان وابسته به آن‌ها،مبارزه می‌کند و پیروز می‌شود.
فرامرز پسر خالو کریم و عمه‌ی پدری‌اش،گل نوروزی،پخته‌ترین،روشن‌ترین و دوست‌داشتنی‌ترین چهره‌هایی هستند که نقی‌پور در این رمان ساخته و پرداخته و به زیبایی تصویر کرده است؛چهره‌هایی به‌عنوان نمونه‌ی نوعی (تیپیک)قابل تشخیص،واقعی و قانع‌کننده، چنان‌که در سطرسطر کتاب با اشتیاق، سرنوشت‌شان را دنبال می‌کنیم و صمیمانه برای‌شان دل می‌سوزانیم.
معلم روستا را که یار و پشتیبان فرامرز است منتقل می‌کنند؛زیرا با وجودی که این معلم،شاگردانش در امتحانات نهایی صددرصد قبول شده‌اند و یکی از شاگردانش(فرامرز)در تمام ناحیه شاگرد اول شده است،باز هم باید از آن روستا برود؛چون برای رژیم‌های دیکتاتوری،معلم خوب بودن و خوب درس دادن و به بچه‌ها کمک کردن در راه غنای اندیشه‌شان،مهم نیست.”
دیدگاهی دارید؟