دو هفته از بستری شدن مهدی کوچک زاده در بیمارستان کوچک شهر نطنز میگذشت. بیمارستانی با متخصصان اندک و مراجعان بسیار و اغلب میشد صدای زجه و زاری را در محیط آنجا شنید که دردمندی بیتابی میکرد یا کسی از آنها مرده بود.

مهدی سرفه خشکی کرد و با قدی خمیده برخاست تا پنجره را باز کند. پنجره آهنی کرمی به لرزه درآمد و نسیم خشک بیابان های نطنز وارد اتاق شد.

آن بیرون جدای از سرو صدا ها و درختان خشک، چیز بیشتری وجود داشت که توجه مهدی را جلب کرد …