در ساعت شش، زنگ کلیسای سن ساتسون که در قرن پانزدهم ساخته شده بود به صدا درآمد و شروع به نواختن آهنگ آنجلوس کرد. در روزهایی که صلح و صفا حکم فرما بود، این آهنگ مفهوم ساده ای داشت. ساکنان دهکده روی سینه خود به علامت صلیب دست را حرکت می دادند و برای دعا خواندن لحظه ای توقف می کردند ولی این بار آهنگ آنجلوس بیش از این مفهوم داشت. در این صبح هنگامیکه زنگ به صدا درآمد، مردم دریافتند که عبور و مرور آزاد و هزار و چهارصد و پنجاه و یکمین روز اشغال آلمانها آغاز شده است. در تمام نقاط دهکده لاورش گویون، نگهبانان آلمانی مستقر شده بودند و برای آنکه از نظر دشمن پنهان بمانند، لباس مخصوصی بر تن داشتند. گروهی از آنها در کنار دو دروازه قصر و عده ای در کنار جاده ها که آن را با میله مسدود کرده بودند، و دسته ای در آشیانه های مسلسل که در رگه های گچ واقع در دامنه تپه ها ساخته شده بود و بالاخره گروه دیگری در مخروبه های یک برج قدیمی واقع در روی بزرگترین تپه مشرف بر قصر مشغول نگهبانی بودند. در این نقطه مرتفع، سربازان از پشت مسلسل می توانستند همه چیز را در داخل این دهکده که بیش از سایر دهکده های فرانسه در آن آلمانی وجود داشت، ببینند…