داستان متأثر از وقایع بعد از انقلاب است. حوادث داستان از زبان جلال آریان که در بیشتر رمان‌های فصیح نقش راوی و در عین حال، یکی از قهرمانان را عهده دار است به توصیف درمی‌آید. این بار زندگی او را از ۱۳۴۲، زمانی که از آمریکا برگشته و به استخدام شرکت نفت درآمده، تاسال‌های پس از انقلاب و تا اواخر ۱۳۶۶ پی می‌گیرد. آریان در مأموریتی آموزشی، عازم اهواز می‌شود، تا در هنرستان شرکت نفت به تدرس بپردازد. در میان دانشجویان او، جوانی مستعد و کوشا، به نام علی ویسی، بیش از دیگران مورد توجه وی قرار می‌گیرد و به تدریج، روابطی دوستانه و صمیمانه بین شاگرد و استاد برقرار می‌شود و …

از متن کتاب:
اواسط بعدازظهر پنج شنبه سردی است، در زمستان دل سخت سال ۷۰، و من توی بیوک عتیقه، واخورده وسط میدان هفت تیر تهران پشت چراغ قرمز منتظرم سبز شود – آنجا که از مدرس می آیید پایین تا دور بزنید جلوی “مسجد الجواد” – تا سر یکی از فرعی های جنب مسجد پارک کنم. مراسم شب هفت دکتر علی دانش است. دوست و همکار عزیز سالهای تدریس در دانشکده سابق نفت آبادان. دکتر دانش نابغه ای در عالم علم ریاضیات بود…