توضیحات

ما و شهری که دوست می داشتیم

” بیا کز حد گذشت ایام دوری کنم تا کِی ز مهجوری صبوری؟
اگر چه دوری از چشمان فایز ولی با دل تو دائم در حضوری ”
نجاتی می‏خواند و من می‏نویسم. خاطرات را. مثل وقتی که توی سراخانه بی‏ بی می‏ نشستیم، توی خرمشهر و در خیابان نقدی و شامان برای خدا بیامرز نجف و پیر زنش نامه می‏ نوشت. همیشه چهارشنبه‏ ها. وقتی نجاتی شروه می‏خواند و صدای سحر آمیز نِی هم با آن می‏نشست. از رادیو شرکت نفت آبادان. همیشه چهارشنبه شب‏ ها. نامه‏ ها برای دخترشان صدیقه و دامادشان اوجی بود که بوشهر زندگی می‏کردند، گر چه هیچوقت ندیدم جوابی بدهند تا شامان آن را برای نجف خدا بیامرز و پیرزنش بخواند.
پدر ناخدا بود. ناخدای اداره‏ ی بندر و کشتیرانی. بار کرده بودیم به بندری نزدیک. به بندرشاهپور. از زمانی که در بندر خرمشهر توی خیابان نقدی و توی سراخانه‏ ی بی‏ بی می‏ نشستیم سالها گذشته بود. برادر بزرگم دیگر برای خدابیامرز نجف نامه نمی‏نوشت. از آن نامه نوشتن‏ های یک جانبه سالها می‏گذشت….