توضیحات

قصه های خوب برای بچه های خوب (جلد هفتم-گلستان و ملستان)

مهدی آذر یزدی نویسنده معروف داستانهای کودکان بسال ۱۳۰۱ در خرمشاه حومه یزد متولد شد .
در ۱۳۲۲ به تهران آمد و مقیم تهران گردید . تحصیلات او بیشتر در حوزه های علمی و دینی قدیم انجام شده است . قبل از آنکه به کار نگارش داستانهای کودکان به پردازد ، به مشاغل گوناگون و از جمله عکاسی و کتابفروشی اشتغال داشته است .
وی از سال ۱۳۳۶ با توجه به زمینه و مطالعات وسیع قبلی اش شروع به نوشتن داستانهای گوناگون برای کودکان نمود . وی با انتخاب سبک بخصوصی در تهیه و نگارش داستانهایش بصورت یکی از نویسندگان ورزیده و مطلع داستانهای کودکان در ادبیات معاصر ایران در آمده است .پنج کتاب در مجموعۀ « قصه های خوب برای بچه های خوب » و پنج کتاب کوچکتر در مجموعۀ « قصه های تازه از کتابهای کهن » انتشار داد .

آذر یزدی ترجمه ای بنام « گربه ناقلا » و حکایت منظومی بنام « شعر قند و عسل » و همچنین دو کتاب آموزشی بنام «خود آموز عکاسی و خود آموز شطرنج » دارد .

یکی از مجموعه داستانهای او برنده جایزه یونسکو در ایران و دیگری برنده عنوان کتاب برگزیده سال از طرف شورای کتاب کودک گردیده است . مهدى آذریزدى: نویسنده کودکان و نوجوانان متولد سال ،۱۳۰۰ یزد «پرى کجایى… اگر تو بودى حتماً همه چیز راحت تر بود.» وقتى پیشنهاد چاى یا قهوه دادى و بلند شدى از سماور، آب جوشى در لیوان بریزى، زیر لب زمزمه مى کردى پرى کجایى… مى گفتند در را به روى کسى باز نمى کنى، خودت هم بعداً گفتى که نمى دانى چرا چند ساعت هم صحبتم شدى؛ اما همسفرم کردى با خود تا روزهاى دور، تا تنهایى امروز و همیشه آفتاب صورتم را مى سوزاند و من با شتابى بیشتر کوچه هاى قدیمى محله خرمشاه ـ یزد را طى مى کردم تا از تو در توى کوچه ها به خانه اش رسیدم و اتاقى کاهگلى ومیزى زیر نور زرد یک لامپ. مهدى آذریزدى در آستانه هشتاد سالگى پشت میزى مى نشیند و فقط کتاب مى خواند، کتاب هایى درباره همه چیز، تاریخ، سفرنامه، ادبیات و حتى کتاب هایى درباره طب؛ مى خواهد در تنهایى پرستار خودش باشد.

بزرگترین لذت زندگى اش همین کتاب خواندن است. مى گوید: «آخه مى دونى فضول هم هستم، مى خوام همه چیز رو بدونم.» بچه که بود کتاب نداشت، پاى منبرهاى مذهبى بزرگ مى شد و هر چه مى شنید قصه هایى تکرارى بود. کلیله و دمنه را که براى انتشارات امیرکبیر تصحیح مى کرد، دید چه قصه هاى خوبى! کار بازنویسى را براى بچه ها شروع کرد تا کتاب و قصه داشته باشند. مى گوید: «بیابونى که گرگ نداره، میش آمیز عبدالکریمه*. آن موقع عرصه خالى بود و هیچ کتابى نبود.

این کار هم تازگى داشت.» حالا البته به نظرش کار هم خوب بوده و تأکید مى کند: «فکرم خوب بوده، اخلاص هم داشتم. نه شهرت مى خواستم، نه پول. فقط مى خواستم براى بچه هایى که کتاب ندارند بنویسم و برکتى که این کار داشته به خاطر اخلاصى است که داشتم.» «قصه هاى خوب براى بچه هاى خوب» آذریزدى که خیلى ها روزگار کودکى شان را با آن سپرى کرده اند با استقبال خوبى مواجه شد.