توضیحات

طی سالهای گذشته تعدادی از نویسندگان خیال پرداز در مورد واقعه غرق شدن تایتانیک، داستانهای زیادی به رشته تحریر کشیدند اما در میان آنان کلایو کاسلر، نویسنده آمریکایی، به جای آنکه به رخدادهای آن شب فراموش نشدنی بپردازد، قصه ای جذاب و پرکشش با الهام از فاجعه تایتانیک به وجود آورد.

چون در زمان نگارش کتاب (سال ۱۹۷۶)، جنگ سرد بین آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی (سابق) در اوج بود، کلایو کاسلر با بهره گیری از موقعیت موجود داستانی نوشت که به عنوان یکی از پرکشش ترین و دلهره آورترین داستانهای دریایی شناخته شده است.

آغاز داستان:
مردی که ساکن کابین شماره ۳۳ در عرشه «آ» بود، در حالیکه افکارش پشت چهره عرق کرده در اعماق کابوسی غرق شده بود، شروع به وول خوردن کرد و در تختخواب باریک خود غلتی زد. مردی بود کوچک اندام که قدش از ۱۵۵ سانتی متر تجاوز نمی کرد؛ با موهایی سفید و کم پشت و سیمایی آرام و بی روح که تنها عضو چشمگیر صورتش یک جفت ابروی سیاه و پرپشت محسوب میشد.

دستانش را روی سینه اش بهم قلاب کرده و انگشتانش با ضرب آهنگی عصبی منقبض و منبسط می گردید. به نظر می رسید پنجاه سال را از سر گذرانده باشد. پوستی به رنگ و بافت پیاده روهای بتونی داشت و خطهای ریز چشمانش بسیار عمیق بودند. باوجود این، فقط ده روز به سالروز سی و چهار سالگی اش مانده بود.

فشار کار جسمانی و عذاب روحی پنج ماه گذشته، نیرویش را تحلیل برده و او را به مرز جنون کشانده بود…