توضیحات

عماد الدین حسن بن على بن محمد بن حسن طبرى از محدّثان، فقیهان و متکلمان شیعى در سده هفتم هجرى قمرى است.

از وى آثار مهمى به زبان فارسى و عربى در دفاع از حریم اهل بیت(ع) به یادگار مانده است. او در سال ۶۷۱ هـ.ق به دعوت بهاء الدین محمد(۶۷۸هـ.ق.) مشهور به صاحب دیوان (حکمران اصفهان در عهد مغول، پسر خواجه شمس الدین جوینى ـ ۶۸۳هـ.ق.ـ وزیر هلاکوخان، ابا قاخان و تکودار خان) از قم راهى اصفهان شد و عالمان و طالبان آن شهر و شهرهاى شیراز، ابرقو، یزد و آذربایجان را از دانش خود بهره مند کرد.

عماد الدین طبرى حداقل سه اثر خود را « کامل بهایى، اربعین بهایى و مناقب الطاهرین » را به نام بهاء الدین محمد، حاکم وقت اصفهان، نوشته و از وى به سبب جانب دارى از تشیع، ستایش کرده است.
کتاب «مناقب الطاهرین» با نثر ساده و روان نگاشته شده و موضوع آن بحث هاى کلامى درباره امامت و حقانیت تشیّع، تواریخ و مناقب و معجزات چهارده معصوم(ع) است. مولف در اوائل آن مى نویسد: «بدان که تصنیف کردن این کتاب «مناقب الطاهرین» از هجرت رسول(ص)، ششصد و هفتاد و یک سال است.» بخش عمده کتاب را به نقل معجزات چهارده معصوم(ع) پرداخته و به ظنّ قوى همه مطالب کتاب الثاقب فى المناقب ــ نگاشته ابن حمزه «قرن۶هـ.» ـ را ترجمه کرده است.
از مناقب الطاهرین چهار نسخه خطى شناخته شده است.