توضیحات

از پیشگفتار کتاب:
آینده پژوهان بر این باورند که پزشکی به آن گونه ای که میشناسیم و میراث چند هزاره تلاش بشر بوده است در آینده ای نزدیک رنگ خواهد باخت و از سیمای واکنشی نسبت به بیماری و درمان آن پس از آشکاری نشانگان بیماری، به چهره ای کنشگر مبدل می شود که میتواند با دستاوردهایی که در زمینه پزشکی سیستمی و فناوری های همگرا به دست آورده است به شناخت بیماریها در پیش از پیدایی آنها (پیش بینی) و سپس پیشگیری اقدام نماید که این اقدامات پیشگیرانه و درمانی ویژه برای هر فرد بوده (پزشکی فردگرایانه) و بر پایۀ ساختار ژنومیک، پروتئومیک، ترانس کریپتومیک و امیکس های دیگر وی استوار میباشد که به شکل مشارکتی (پزشکی مشارکت گرا) ارائه میشوند.

پرتوهای این پزشکی آینده را میتوان از سال ۲۰۲۰ به آهستگی مشاهده نمود که موجب خیزش آن در سال ۲۰۳۰ میگردد و در سال ۲۰۵۰ تجلی کامل می یابد. جهت ترسیم این آینده پزشکی پرهیجان به یک مدل آینده پژوهانه نیاز داریم تا بتوانیم به نگاشت سناریوهای چندگانه برای آینده پزشکی و نظامهای سلامت کشور بپردازیم تا بر پایه این سناریوها راهبردهایی برای خلق آینده ایده آل در گستره پزشکی کشور تدوین گردد. ما در این پروژه از شیوه روش شناسی سناریونویسی پیتر شوارتز و جی او گیلوی که در دانشکده کسب و کار هاروارد تدریس میشود برای ترسیم آینده های چندگانه برای پزشکی آینده ایران استفاده کردیم هر چند که به فرازهایی از شیوههای دیگر نیز پرداخته شده است…