توضیحات
نگارنده در کتاب ابتدا تعریفی از جوانمردی و فتوت و عقاید آن به دست می دهد؛ از جمله خاطر نشان می کند: “جوانمردی به معنی راه و روش گروهی است که در زمان قدیم آنها را به عربی فتی و فتیان و به زبان پارسی جوانمرد و جوانمردان و طریقه آنان را به زبان تازی فتوت می گفتند.
فتیان، جمعیت مخصوص را تشکیل می دادند که پیشوایان خاصی داشتند و در جایگاه مخصوص گرد می آمدند و اساس عقیده آنان این بود که از مردم کارسازی و دستگیری کنند و مهمان نوازی و بخشندگی داشته باشند و از ناتوان و نیازمندان دستگیری نمایند و به آیین کرم و سخا رفتار کنند”.
پس از آن در کتاب طبقات مختلف فتیان (عیاران، شطّاران، و دسته های متفرق دیگر) معرفی می شوند؛ آن گاه نمونه هایی از داستان ها و حکایات مربوط به عیاران و جوانمردان درج می گردد و در بخش دیگر، جوانمردان مشهور ایران معرفی شده که عبارت اند از:
حمزه بن آذرک، هشام بن حکیم، و ابومسلم خراسانی؛ سپس شرحی از زندگی و اقدامات “یعقوب لیث” به تفصیل بازگو می شود و چند نمونه از داستان های وی فراهم می آید.
دیدگاهی دارید؟