توضیحات
نویسنده در این کتاب توجه خود را بیش از همه به دو وجه خاص ادبیات ایران معطوف داشته است:
ادبیات منظوم و ادبیات منثور. در ادبیات منظوم از سنایی که به‌هرحال پیشرو شعرای عارف سرزمین ماست، آغاز کرده و به بررسی شعرای بزرگ سبک خراسانی نظیر انوری پرداخته و بعد سبک آذربایجانی را پیش کشیده و بحث مستوفی و مفصلی درباره این سبک و نمایندگان آن انجام داده است؛ صحبت درباره چندوچون سبک اصفهانی از دیگر اهداف بررسی اوست.
ریپکا در صحبت از ادبیات منثور، نثر ادبی و نثر تاریخی را بیش از همه مدنظر گرفته و به‌ویژه فصل مجزایی درباره تاریخ‌نگاری عهد مغول که در واقع دوره اوج تاریخ‌نگاری ایران است، قلم زده است.
دیدگاهی دارید؟