توضیحات

بخشی از مقدمه:
محمدرضا پهلوی آخرین نام از سلسله نامهای شاهان ایران، روز پنجم مرداد ۱۳۵۹ در بیمارستان معادی قاهره مرد. او که در خاطره – دست کم دو نسل از ایرانیان به جای مانده، به هنگام مرگ با بیست و چند کیلو وزن پوستی بود بر استخوان و نه چیزی بیش از این و این همه آن تفاخر، تجمل و ستمی بود که بیش از سی و شش سال سایه خود را بر پیکره زندگی مردم ایران گسترانیده بود.
سه سال پیش از آن هنگامی که در دی ماه ۱۳۵۶ اولین شعله های انقلاب در شهر قم زبانه کشید و سال بعد در شهریور ۵۷ به خون نشست سلطان جزیره ثبات، اعتماد و روحیه خود را از دست داده بود و سایه ای بود بی رنگ از آن جبروتی که در کاخ سعد آباد دموکراسی های غرب را نصیحت می کرد و مدعی بود که مردم ایران را به سوی «تمدن بزرگ» رهنمون می شود.

اینک که مرگ در غربت و آوارگی فرا آمده بود، گذشته به تاریخ تعلق داشت؛ تاریخی که بدون هیچ ترحم به داوری می نشیند و بیدار و تیزبین گفتار و کردار را می کاود تا قضاوت نهایی خود را به نسل ها عرضه کند.
دوران سلطنت پنجاه و هفت ساله پهلوی ها را میتوان دوران استعمار نوین در تاریخ ایران نامید. در این دوران بود که انگلستان و آمریکا به نوبت و با نفوذ در ساختار سیاسی، نظامی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی ایران، موجب شدند که این کشور به یکی از مهمترین کانونهای مورد توجه قدرتهای جهانی تبدیل شود.

کانونی که از آن به شدت حفاظت می گردید و هر گونه مخالفت با آن در هم کوبیده می شد. همه لوازم برای تثبیت و تحکیم پایگاه سلطنت و تداوم آن فراهم بود از تقویت مالی – سیاسی خاندان سلطنت سران دربار و حکومت و الیگارشی حاکم گرفته تا تسلیح ارتش و گسترش فرهنگ شاهنشاهی و توسعه باستانگرایی دوران حکومت پهلوی ها را میتوان به سه دوره اساسی تقسیم کرد…