تالار، فتح اندیشه در خانۀ آگاهی و گواهی است. در تالار، اندیشه و خیال فرو رفته‌اند و دشتی سبز و فراخ گشوده‌اند. بنا به منطق تالار، انسان از هرچیز دیگر، فکربرانگیزتر است. او هم ویژگی‌ فکربرانگیزی دارد، هم فکرساز است و هم توانایی فکرشناسی دارد. انسان بزرگ با فهم بی‌مانند و عمیق به سمت بی‌نیازی می‌رود. او می‌داند که مسالۀ انسان کیست، پاسخ متفاوت با انسان چیست، دارد و بنابراین به سمتی می‌رود که فکر از آن آگاهی و گواهی ساخته است.

در تالار، ساختمان‌های نحوی به اندیشه پیوسته است. این ساختمان‌ها، پوستۀ اندیشۀ مفهومی می‌باشند که در صورت‌بندی، اندیشه نامیده می‌شوند. در تالار، اندیشه‌ها معانی جمله‌ها نیستند، جمله‌ها و معانی به سمت اندیشه‌ها نشانه می‌روند. شاید هر جمله اندیشه‌ای را بیان کند، ولی هر جمله به تنهایی اندیشه نیست و نشان از اندیشه دارد. در تالار، چرخش تفکر از نوع زبان نیست و دعوتی به بازگشت در فکر کردن است. بنابراین منطق، هرکس باید خود فکر کند و برای درستی فکر خود دلایلی عرضه کند. طرح فکر با بیان استدلال دیگری نباید چنان سیطره بگسترد که کسی را از اندیشیدن و استدلال کردن باز دارد. بنابراین، تالار کتابی برای خواندن و فکر کردن است.

در کتاب حاضر، اندیشه‌ها در کنار هم قرار گرفته‌اند تا ساختمان آگاهی و گواهی ساخته شود. تالار آگاهی و گواهی، طرحی ناتمام از فلسفه است. این فلسفه به گشایش تفکر و خردمندی انسان کمک می‌کند و راهی نو برای اجرا از تفکر خلاق در ساخت‌های نحوی، منطقی و فکری عرضه می‌کند. در این تفکر چیز بیهوده‌ای وجود ندارد و هر چیزی بر اساس منطق فهم‌پذیری، ظرفیت تفکرپذیری دارد و فلسفه طبق این اصل نه در پایان راه که در آغاز خردمندی است. از جمله مباحث مطرح شده در کتاب می‌توان به فلسفۀ ذهن، فکر، آگاهی، فهم، تاریخ، هنر و… اشاره کرد.