توضیحات

تراست مغزهای امپراطوری: شورای روابط خارجی و سیاست خارجی آمریکا

از زمان آغاز جنگ سرد تا فروپاشی شوروی در دهه نود، سیاست خارجی آمریکا در آسیا، مبتنی بر مقابله با نفوذ کمونیسم در آسیا بود. این استراتژی در نهایت موجب برافروخته شدن آتش جنگ در شبه جزیره کره و ویتنام شد.
در دوران جنگ سرد و در واقع از اوایل دهه ۱۹۷۰، روابط چین و آمریکا بر پایه همکاری استراتژیک شکل گرفت. در آن زمان عامل اصلی شکل گیری این روابط، سیاست جهانی شوروی سابق بود.
اما چهار واقعه کلیدی در سال های ۱۹۷۰، منجر به تغییر جهت آمریکا از سیاست “مهار کمونیسم” به سمت خاورمیانه و خلیج فارس شد.
*تشنج زدایی در اروپا
*شوک نفتی اوپک در سال‌های ابتدایی دهه ۷۰
*پایان جنگ ویتنام
*سقوط شاه ایران در سال ۱۹۷۹

قبل از این چهار واقعه الگوهای دائمی نظامی آمریکا در اعزام نیروهای نظامی و جابه جایی قوا و واکنش‌ها در قبال بحران‌ها اکثرا با خوشه‌های وابسته به جنگ سرد در اروپا و شرق آسیا مرتبط بود. اما درسال‌های اولیه دهه ۸۰ آشکارا وضعیت تغییر یافت. غالب فعالیت‌های فرماندهی مستقر در اروپا به سمت شرق در مدیترانه و همزمان جهت واکنش‌های فرماندهی آسیای شرقی به سمت خلیج فارس متمایل گردید.

در عمل جهش شکل گیری فرماندهی مرکزی به نقطه‌ای بود که نشان از تغییر جهت موثر در توجهات آمریکا از سیاست مهار در جنگ سرد به سیاست “دیواره آتش” در خلیج فارس معطوف گشت.
فروپاشی شوروی و از بین رفتن تهدید کمونیسم، آمریکا را برای حضور همه جانبه در خاورمیانه مصمم‌تر کرد.
رهبران آمریکا ورود به دوران پس از جنگ سرد در سال ۱۹۹۱ را با حملات گسترده به عراق در چارچوب عملیات آزادسازی کویت آغاز کردند.

این عملیات آن گونه که در سال‌های بعد مشخص شد، مقدمه دخالت‌های وسیع‌تر آمریکا در منطقه‌ای بود که مهمترین و سخت‌ترین چالش‌ها را برای موقعیت آمریکا در نظام بین‌المللی ایجاد کرد.