کتاب جریان شناسی فرهنگی بعد از انقلاب عنوان کتابی است که به تفصیل به اختلاف نظرهای فکری و فرهنگی پدید آمده در سالهای پس از انقلاب پرداخته است. این کار صرف نظر از آن که به لحاظ فکری عمیق باشد یا نباشد، اثری است بکر که به موضوعی کاملا مهم و اساسی توجه کرده و با توجه به فهرستی که از جریان ها و گروه های فکری به دست داده به نظر می رسد که دست کم از این زاویه کاری درخور باشد.

فصل اول در باره نخستین جریان های فکری – فرهنگی در آغاز انقلاب اسلامی است. در این بخش فهرست موضوعات مهمی که محل بحث و نظر بوده و به خصوص در اندیشه افرادی مانند آیت الله مطهری و طالقانی و بنی صدر انعکاس داشته مورد بحث قرار گرفته است. مباحثی چون تحجر و استبداد مذهبی، تحریفات عاشورا، حکومت و روحانیون، اقبال، حجاب و دهها مسأله دیگر. در این زمینه دیدگاه های مؤتلفه و حزب جمهوری اسلامی و سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی و غیره هم مورد بحث قرار گرفته است.

طبعا این مباحث و دیدگاهها در قالب عناوینی که برای هر نوع فکر و اندیشه بر اساس تقسیم بندی های فکری است ارائه شده است. برای مثال رویکردهای دینی نوگرا عنوانی است که برای بازرگان و خداپرستان سوسیالیست و غیره انتخاب شده است.

 

فصل دوم کتاب جریان شناسی فکری فرهنگی دهه ۶۰ تا ۶۷ یعنی پایان جنگ است. در این بخش اختلافات فکری موجود در این دوره که بخشی مربوط به سروش و شبستری و کیهان فرهنگی وقت است و نیز پاره ای از موضوعات فکری مانند حریت و اصلاح طلبی و حوزه و مشارکت زنان و مصلحت گرایی و غیره در این بخش مورد بحث قرار گرفته است.

فصل سوم در باره جریان شناسی فکری فرهنگی دوران پس از جنگ تحمیلی است. در این بخش از مهاجرانی و لاریجانی و نشریه صبح و کیهان و مبارزه با نحله های روشنفکری و بحث هویت و غیره سخن به میان آمده است.

در هر سه فصل مهم آن است که عناوین خوبی انتخاب شده و گزیده هایی هم از افکار طرح شده در مطبوعات هر جناح و دسته در ارتباط با آن عناوین درج شده است.

 

فصل چهارم کتاب هم تقریبا عنوانی شبیه عنوان فصل سوم دارد با مباحث تازه.

 

فصل پنجم ادامه چالشهای فکری فرهنگی پس از دوم خرداد ۱۳۷۶ است که مباحثی چون تساهل و تسامح و مباحث مربوط به حکومت و ولایت فقیه و نوگرایی های دینی و افکار حجاریان و گنجی و کدیور و غیره مورد بحث قرار گرفته است.