توضیحات
این نوشتار چهار مقاله را در بر می‌گیرد که موضوع محوری‌شان شیوه‌ی صورتبندی مفهوم من در ایران زمین است.
این نوشتارها به دنبال نقد تصویر مرسوم و رایجی پدید آمده که ۱) مفهوم من را در سطحی جهانی امری مدرن و نوپدید و بی‌پیشینه قلمداد می‌کنند؛ و ۲) به عقب‌ماندگی و ابتدایی بودنِ پیکربندی «من ایرانی» در عصر پیشامدرن فتوا می‌دهند. یعنی هدف از نگارش این نوشتارهای نشان دادن این حقیقت بوده که مفهوم من در ایران زمین به شکلی متمرکز و پیچیده موضوع اندیشه و مدل‌سازی نظری بوده و در شعر شاعران نامدار در قالبی دقیق و روشن بازتاب داشته است.
برای نشان دادن رویکردهای فهم و بیان مفهوم من سه شاعر با رویکردهای متفاوت را از زمانها و قلمروهای جغرافیایی متفاوت در نظر گرفته‌ام: مولانای بلخی، حافظ شیرازی و بیدل دهلوی.
همه‌ی مقاله‌های این مجموعه پیشتر در همایشهای علمی ارائه شده‌اند. پژوهش درباره‌ی مفهوم من در مثنوی معنوی را با تمرکز بر داستان شیر و نخجیران نخست در سخنرانی‌ای در ایوان شمس اراپه کردم که به همت موسسه‌ی سروش مولانا برگزار شد. سخنم درباره‌ی حافظ در همایش بین‌المللی حافظ و بحثتم درباره‌ی بیدل در عرس‌های دوم و چهارم بیدل تهران به صاحب‌نظران عرضه شد.
دیدگاهی دارید؟