توضیحات

بسیاری از ما پرسش‌هایی درباره وضع مالکیّتِ فردی در شوروی در ذهنِ خود داشته‎‌ایم و شاید هنوز هم داریم. اکنون دیگر شوروی وجود ندارد. امّا تجربه خلق‎‌های شوروی به عنوان بخشی از تاریخ پرتکاپوی بشریّتِ مترقِی برای همیشه باقی خواهد ماند. این جامعه با تمام فراز و نشیب‎ ها، با تمام دست‌آوردها و خطاها، آزمونِ یگانه ‎ای در تاریخ طولانی بشر بوده و چون چشم‌برهم‌زدنی در قامتِ تاریخ انسانی به حضورخود ادامه می‎ دهد. کنجکاوی، مطالعه و بررسی علمی و دقیق تجاربِ شوروی می‌‎تواند چراغ راهنمای ارزشمندی برای بشریّت معاصر باشد که هماره خواهان سعادتِ همگان بوده است و خواهد بود. این کتاب ممکن است به پرسش‌‎های بسیاری که در ذهن و اندیشه ما می ‎گذرد پاسخ‎ هایی بدهد. و خود این پاسخ ‎ها می‌توانند اسبابی برای بازاندیشی و ارزیابی مجدد ادعاها و واقعیت‎ های دوران شوروی گردد. این کتاب که در تیر ماه سال ۱۳۵۸ به همّت “نشرِ پارت” انتشار یافته بود، برای اولین بار پس از انتشار چاپی خود در فرمتِ پی.دی.اف تقدیمِ علاقمندان می‎ شود.

در آغاز کتاب می‌خوانیم:
“حقّ دارایی شخصی یکی از حقوقِ اساسی شهروندانِ شوروی است و به وسیله قانون اساسی اتّحادِ جماهیرِ شوروی بیان گردیده است. ماده ۱۰ قانون اساسی سال ۱۹۶۵ صفحه ۱۷ مقرر می‌دارد: شهروندان به عنوان دارایی شخصی، حقّ برخورداری از درآمد و پس‌انداز ناشی از کار، خانه مسکونی و یک قطعه زمین کشاورزی، لوازمِ منزل و لوازمِ شخصی را دارند. این حقّ به وسیله قانون تضمین شده است. شهروندان هم‌چنین حقّ ارث بردن از این مواد را نیز دارا می‌باشند. این حقّ برخورداری از دارایی شخصی چیست؟ نقشِ آن در نظامِ قانونِ شوروی کدام است؟ برای پاسخ دادن به این سوال باید دریابیم که دارایی شخصی در نظام کلی روابط مالکیت در کجا قرار گرفته است و نقشِ آن را در اقتصاد شوروی تعیین نماییم. در اتحاد شوروی سوسیالیستی، وسائلِ تولید در تملّکِ اجتماع هستند که به‌صورت اموال دولتیِ متعلق به همه مردم، شکلِ اساسی و عمده مالکیت را تشکیل می‌دهند.”