ماه و زهره

بدون شک همین غروب دایی جان با پیشانی پرچروک و سرفه ای مداوم زانو زده بر گلیم و قوطی سیگار برنجی در دست و نگاهی به آسمان ، باصدای

گرفته میگوید :

همه اش خواست خدا بود

و عصمت ، خواهرم ، نشسته کنار سماور، گوش بزنگ آهنگ ملایمش که همیشه شادش میکرد ، با موهای ریخته بر شانه ، طوریکه انگار دیگرهیچ وقت آنها را نخواهد بافت ، و نگاهش که گرم و مهربانست ، با صدایی عصبی میگوید :

همه اش تقصیر اکبر بود !

بعد نوبت به عمه جان میرسد ، با چادر سیاهش که از دو سو جویده

شده و دستهای حنا بسته اش که موهای حنایی رنگش را زیر چارقد پنهان میکند

و با چشمهای کوچکش دو سه بار تند و تیز به جمع نگاه کند و بگوید

” همماش تقصیر مریم

است!”

آنوقت دست راستش را بر پیشانی زده ، دو سه بار سرتکان داده

اضافه کند : ” غیر از اینست ؟ ”

بعد به مریم که در زاویه اطاق ، با موهای پریشان که چند تارش ریخته