محمّد شیرین مغربی یکی از بزرگترین شاعران متصوّف و عرفای ایرانی نیمه دوم قرن هشتم و اوائل قرن نهم هجری به شمار می رود. درک مفاهیم و مضامین دیوان مغربی – که شامل ۱۲۲۳ بیت عربی، ۱۹۹ غزل فارسی، ۲ قطعه ، ۲ ترجیع بند و ۳۵ رباعی است بدون در نظر گرفتن عقاید صوفیان درباره تأویل اصطلاحات و استعارات شعر عرفانی غیر ممکن است. موضوع اصلی شعر او وحدت وجود است و در بیان این مطلب از برجسته ترین سلف خود فخرالدّین عراقی (متوفّی ۶۸۸ هجری) الهام گرفته است. اگر چه شعر مغربی مملوّ از صنایع بدیع اشعار عاشقانه همام تبریزی (متوفّی ۷۱۴ هجری) و سلمان ساوجی (۷۷۸ هجری) می باشد که وقار و زیبایی لطیفی به اشعار وی می بخشد، ولی شهرت عمده شعر او از جهت تبلیغ و تفسیر فلسفه محیی الدّین ابن عربی است. افکار مغربی در تکامل سنّت حکمت ابن عربی بیشتر تحت تأثّیر تفکّرات محمود شبستری (متوفّی ۷۴۰ هجری) صاحب گلشن راز ، و سعیدالدّین سعید فرغانی (متوفّی نزدیک به سال ۷۰۰ هجری) مؤلّف مشارق الدّراری (در شرح تائیه ابن فارض) بوده است.