توضیحات
دولت پروس و آلمان در سال ۱۸۵۹ مقارن با اواسط سلطنت ناصرالدین شاه هیئتی را به ایران اعزام کرد تا ضمن ایجاد سفارتخانه روابط و مناسبات اقتصادی و سیاسی را میان ایران و آلمان برقرار کند؛ این کتاب سفرنامه‌ای است حاصل از این مسافرت.
دکتر بروگش مستشار و استاد دانشگاه برلین و یکی از بزرگترین شرق‌شناسان روزگار خود بود. وی در تمام طول اقامتش در ایران در تمام شئون و روابط میان مردم ایران مطالعه کرد.
در کتاب “سفری به دربار سلطان صاحبقران” آمده است:
باید گفت که زبان فارسی، زبان ادب و نزاکت و احترام است. ایرانیها هرگز به اشخاص بزرگتر از خود “نه” نمی‌گویند و از کلمه “خیر” استفاده می‌کنند یا آنکه می‌گویند “اختیار دارید”. همیشه صحبتها ونطق‌ها با “عرض می‌کنم …” شروع می‌شود. اگر یک نفر خبر خوشی را دریافت کند طرف مقابل می‌گوید: “چشم ما روشن…” هنگامی که از اشخاص نقل قول می‌شود به جای “او گفت” می‌گویند “ایشان فرمودند.”
این کتاب، حاصل مسافرت د ور و د راز یک هیأت سیاسى و اعضاى یک سفارت است که رسماً ازطرف د ولت پروس به ایران اعزام شد ند و از بیشتر نقاط و شهرهاى ایران بازد ید کرد ند و د ر ۲۵ژوئیه ۱۸۵۷براى نخستین بار میان ایران و د ولت پاد شاهى پروس- به نمایند گى ازطرف کشورها و ایالات مستقل آلمان – یک قرارد اد گمرکى و بازرگانى و مود ت امضاء نمود ند و…
دیدگاهی دارید؟