توضیحات

صد غوطه به دریای ادب زن چو خلیلی        وانگه سخن نغز گهروار برآور

“شعر،آه اشک آلوده است و فرآورده دل دردمند.شعر باده‌ی  ناب و روشنی است در جامی از احساس ناب، معنی ،جوهر شعر است و لفظ چون نقاش صورت گر معنی. شعری که در آن درد نباشد صورت زیبایی بیش نیست شعر آواز دل است و ترجمان راز دل.   

شعر گنجینه ایست گران مایه و گوینده این گنج زیر عرش خدای قرای دارد و کلید در این گنجینه به دست کسی است که وی درس عشق از دنیای  دیگری  فرا گرفته دنیایی ماورای این جهان، دنیایی که پاکیزه از گرد حادثات است.