توضیحات

گردآورندگان: اُمید سحر، هاتف رحمانی، بهروز مطلّب‌زاده

شعرِ امروزِ ایران و مسائلِ آن (گفت‌وگوی سیاوش کسرایی و احسان طبری و چند پِی‌افزوده (مشاعره دو شاعر و چند مقاله نظری به خامه طبری.)

کلامی چند از گردآورندگانِ مجموعه:
دوستی می‌گفت، “پرداختن به آثارِ عتیقه و وقت را صرفِ بالاوُپایین‌کردن آن، دردی از دردهای امروز را درمان نمی کند.” این دوست، البتّه در بسیاری از مواردِ هنر و ادبِ این مرزوُبوم انسانِ صاحب‌نظری است و درضمن چشم وُ دلی هم به تحوّلاتِ روزمرّه زندگی در کفِ جامعه دارد و درعین‌حال، ارادتی هم به طبری و کسرایی نشان می‌دهد. گفته‌های او پرسش‌های مختلفی را پیشِ چشمِ ما مطرح کرد:

آیا پرداختن به هنرِ گذشته، کندوکاو در میان “عتیقه”هاست؟ آیا دردهای امروز از دردهای گذشته جدا و جزیره‌ای مستقلّ را تشکیل می‌دهند؟ جایگاهِ فرهنگ و به‌ویژه فرهنگِ ترقّی‌خواهی که هر لحظه‌اش دغدغه روندِ کار و پیکارِ روزمرّه زحمتکشان این جامعه و جهان است کجاست؟ نقشِ گذشتگان در این فرهنگ چیست؟ و. به نظرِ ما، فرهنگ، و به‌ویژه فرهنگِ ترقّی‌خواه، پایه‌هایش را روی خِشت‌هایی بنا کرده که در طیّ حدّاقل ۱۵۰سالِ گذشته از سوی تولیدکنندگانِ آثارِ مترقّی و مردمی ساخته شده است.

همه نیروهای ضدّ مردمی، تلاشِ همواره‌شان این بوده است که با گُسیختنِ رابطه بینِ این سازندگانِ خِشت‌ها و آدمیانِ امروز به یک گُسستِ همیشگی در فرهنگِ مترقّی دست یابند. آن‌چه در گذشته تولید و عرضه شده است، بخشی از ستون فقراتِ همان‌چیزی است که ما امروز در همه ابعاد روی آن تکیه کرده‌ایم. تعبیر به “عتیقه‌کاوی” در بررسیِ این آثار و تولیدکنندگانِ آن، اگر نه آگاهانه، حدّاقل به‌صورت ناآگاهانه یاری به همان تلاشِ ضدّ ِفرهنگی در چندپاره کردن و ازهم‌گُسیختنِ فرهنگِ مترقّی جامعه امروزِ ماست.