توضیحات

وقتی ما یک چمدان را از زمین بر می داریم، این عمل ساده، سبب مداخله توده ستاره های بی نهایت زیاد می شود که در مسافت های بعید از دیگر واقع شده اند.

بشر با تمام کوشش ها و فعالیت هایی که برای استنتاج و به دست آوردن اصول و قوانین علمی انجام می دهد، چه آگاه و چه ناخود آگاه درحقیقت نظام وهماهنگی رابرای جهان هستی اثبات می کند، زیرا درمعنای «اصل» و «قانون» و «قاعده» کلیتی نهفته است که خود، جریان پیوسته رابه طور روشن اثبات می کند.

با استفاده از افکار همه طبیعی دانان به طور عموم می توان با این اصل روبه رو شد که شناخت بشری تا آن جا راه پیدا کرده که جهان را منظم و سیستماتیک بشناسد. از طرف دیگر؛ همه ما می دانیم که جهان مجموعه ای است تشکیل یافته از هزاران اجزای مختلف. هم چنین؛ مفروض این است که تمامی اجزاء آن به هم مربوط بوده و پیوسته می باشند.

اگر ده جزء از آن اجزاء را بشناسیم که با هماهنگی دقیق در داخل مجموعه مشغول جریان می باشند، بدون تردید باید به هماهنگ بودن تمام آن مجموعه معتقد باشیم، زیرا فرص آن است که همه اجزاء با هم مربوط می باشند، زیرا اگر اجزای شناخته نشده، با یکدیگر ناهماهنگ می بودند، به جهت ارتباط با این اجزای هماهنگ، نظام سیستم این ها را نیز مختل نموده، مانند خود ناهماهنگ می ساختند.

با یک نظر دقیق تر، اگر چنین فرض کنیم که در مجموعه ای متشکل از اجزاء میلیون ها جزء وجود دارد و همه آن ها با هم پیوستگی دارند، و جریان یک جزء به طور دقیق منظم باشد، از نظر منطقی باید سایر اجزاء نیز سیستماتیک و مرتب باشند. به نظر می رسد، علت این که اغلب فلاسفه و دانشمندان، با این که مقدار محدود و معینی از جهان را می بینند و به هماهنگی تمام مجموعه جهان هستی عقیده دارند، بر مبنای همین اصل «پیوستگی» است.