توضیحات

اشعار غنایی یا بزمی و تغزلی، ترجمان احساسات و تاثرات شاعر از جمله شادیها غمها و آرزوهای اوست. از آنجاییکه سرچشمه ایجاد این دسته از اشعار از سایر اشعار بیشتر است نمونه ممتاز اشعار غنایی در ادبیات دری آثار ارزشمند سخن پردازانی چون رودکی، سنایی، مولوی، سعدی، نظامی و عطار و حافظ … می باشد.

شعر غنایی بیانگر احساسات شاعر از قبیل عشق و نفرت، مدح و ستایش و هجو کسان است شعر غنایی از شعر حماسی درین نکته متفاوت می‌شود که شاعر حماسی قصه می‌کند درباره خودسخن نمیزند چنانکه دقیقی بلخی درباره گشتاسب یا اسفندیار قصه می‌کند یا درباره قهرمانان دیگر و شاهان اما شاعر غنایی هرچه می‌گوید حدیث نفس است و این حدیث نفس او به شکل قصیده، غزل، مثنوی … عرض وجود می‌کند در آنها از عشق خود نسبت به حسنی سخن میراند و یا از شاهی ستایش می‌نماید که همانا برداشت شخصی او درباره شاه است یا از کسی بدگویی می‌کند یا کسی را نصیحت میکند و اندرز میدهد.

اینها همه ناشی از عواطف خود شاعر است که ممکن است شاعری دیگری در همان باره احساسات متفاوتی داشته باشد یا به احتمال زیاد بیان دگرگونه باید گفت که در ادبیات دری از جمله سه نوع ادبیات حماسی، غنایی و نمایشی دو نوع وجود دارد نوع سوم یعنی ادبیات نمایشی به دلایل تاریخی در عهد اسلامی بوجود نیامد