توضیحات

سه غریبه محکوم به زندگی در کنار هم در تاریکی‌اند، در یک سلول بتنی لوله‌ای شکل تنگ که آن‌قدر کوچک است که هرگز نمی‌توانند بنشینند. غذایی مایع از سقف بالای سرشان چکه می‌کند. فضولات از روزنه‌های کف توری‌شکل زیر پایشان خارج می‌شود.
مایکل گرازیانو دانشمند معروف در این کتاب فلسفی و اگزیستانسیال ما را از دریچه ای جدید با مسائلی مانند عشق و نفرت و توانایی انسان برای یافتن خوبی در هر موقعیتی، مهم نیست که چقدر دشوار است، روبرو میکند.

از متن کتاب:
در تاریکی بودیم. خانه ی ما بود. حفره ای استوانه ای شکل، عمودی با حدود دو فوت قطر، جای سه آدم بالغ؛ عین یک لوله ی باریک. فقط به اندازهای بزرگ بود که بتوانیم توی صورت هم نفس بکشیم و یا بتوانیم به آرامی در یک چرخش ناگهانی و ناخوشایند اندکی تکان بخوریم یا پشتمان را به هم کنیم.
سطح انحنا دار داخلی این دیواره، مانند بتن در برابر نوک انگشتانم بافتی زمخت و سنگدانه ای داشت. احساس لیزی آنجا مرا به یاد یک روکش مقاوم در برابر آب شاید آب بندی پر زرق و برق حمام یا رزین سخت می انداخت. نمی توانستم خراشش دهم. نمیتوانستم کف آنجا را در تاریکی ببینم و فضای کافی برای خم شدن و لمس کردن آن با دستانم نداشتم. اما کمی با انگشتان پایم کف آنجا را سیخونک زدم و به این نتیجه رسیدم که احتمالاً رشته هایی در هم و برهم از میله های فلزی است که به هم جوش خورده اند عین یک توری فلزی فضای بین رشته ها آنقدری نبود که انگشت پایم لایشان گیر کند…