توضیحات
از مقدمه کتاب:
وقتی از انواع وزن سخن به میان می آید ملاحظه می شود که در زبان فارسی وزن هجایی چندان کاربردی نداشته مگر استثناهایی بسیار شاذّ و نادر. اما در زبان آذربایجانی وزن هجایی پا به پای وزن عروضی بکار رفته و در مقاطعی از روزگار کاربرد وزن هجایی بیش از وزن عروضی بوده است. در بحث از عروض قبل از هر چیز نام بزرگ امام خلیل ابن احمد بنیان گذار علم عروض چون ستاره تابان می درخشد. راجع به وجه تسمیه عروض اقوال متفاوتی آمده است و در این کتاب به آنها اشاره شده است…
دیدگاهی دارید؟