توضیحات

از مقدمه کتاب:
بررسی تاریخ سیاسی – اجتماعی ایران نشانگر وجود تاریخ سازان و رجالی است که هر یک به نوبه خود تاثیراتی بر تحولات سیاسی – اجتماعی این مرز و بوم به جای گذاشتند. اگر چه در طول تاریخ حیات پهلوی، رجال و سیاستمداران معدودی بودند که در حد توان خود منشا اثرات مثبت شدند و لیکن اکثریت آنان در روند اداره حکومت نه تنها خدمتی به مملکت خود نکردند بلکه در جهت نابودی این سرزمین گام برداشتند.
بررسی نقش رجال ایران به خصوص نخست وزیران رژیم پهلوی و تاثیر عملکردشان بر تحولات سیاسی – اجتماعی می تواند نشان دهنده این مهم باشد که هدایت حکومت از طریق آنان ضربه مهلکی بر تمامی ابعاد اقتصادی – اجتماعی کشور وارد نموده است. در این میان از بین نخست وزیران پهلوی یعنی از سیدضیاء تا بختیار، امیرعباس هویدا را میتوان یکی از نخست وزیرانی دانست که در روند تحولات داخلی و خارجی کشور دارای تاثیرات زیادی
بوده است.
هویدا در طی دوره سیزده ساله نخست وزیری خود که از بهمن ماه ۱۳۴۳ شروع و تا مرداد ۱۳۵۶ شمسی ادامه یافت، توانست توجه محمدرضا پهلوی را به خود جلب کرده و روحیه تملق پذیری را در او تقویت کند. در مقابل تفکر، شاه هم این بود که نخست وزیر هرچه مطیع تر، بهتر!.

بدین ترتیب باید گفت هویدا با این سیاست در دوران نخست وزیری خود هر کاری که خواست کرد. لذا برای بیشتر روشن شدن نقش و خصوصیات هویدا، ابتدا در این تحقیق نگاهی به اوضاع سیاسی – اجتماعی ایران در دهه ۱۳۳۰ هش می اندازیم و عملکرد نخست وزیران این دهه بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۳۲ را تا زمان هویدا بررسی خواهیم کرد.

از خصوصیات بارز نخست وزیران این دوره تا حدودی استقلال رای و عدم توجه به دستورات شاه و وابستگی کامل آنان به قدرتهای استعماری را می توان برشمرد که مجموعه این عوامل در کوتاه شدن زمان صدرات آنان بسیار موثر بود.