توضیحات

از مقدمه کتاب:
زبان دین به ویژه زبان قرآن، نه زبان فلسفی است، نه زبان دانش متعارف است، نه زبان حقوقی و سیاسی است، نه زبان شعر و داستان سرایی است و نه حتی زبانی دقیقاً بر اساس گرامرهای معمول است.

زبان قرآن، الهی است کسی زبان قرآن را بدرستی میفهمد که پیش از هر چیز خداشناس باشد. و کسی خداشناس نیست مگر آنکه بسویش سلوک کرده و به سرچشمه ی کتاب واصل شده باشد؛ زیرا این کتاب نازل شده از سوی پروردگار جهانیان است و زبان خدا خاص خود اوست و این زبان خاص را تنها میتوان با تعلیم و حضور خود او فهمید چه “الرَّحْمَنُ عَلَمَ القرآن” (خدای رحمان تعلیم دهنده ی قرآن است!) آنها که از سلوک قرآنی بی بهره اند و صرفاً با پیش ذهنیهای فلسفی، علمی، حقوقی، سیاسی، حکمی، اخباری، لغوی و غیره خو گرفته اند و به ذهنیات شان دلخوشند با رجوع به قرآن تنها همان ذهنیتهای خودشان را خواهند دید، نه تمامیت آیات خدا را.

برای همین است که تفسیر به رای مورد مذمت قرار گرفته است. منظور از تفسیر به رای این است که پیشاپیش دارای رای و نظری باشیم و برای اثبات همانها به سراغ قرآن برویم…