توضیحات

بخشی از مقدمه کتاب:
در سال ۱۹۴۷، تعداد معدودی از مردان و زنانی دلیر و با شهامت، با ذهنی سرشار از خلاقیت، آغاز عصر طلایی مدیوم ها یا واسطه های میان دو جهان فانی و باقی را اعلام کردند.

آغاز این کار، در اروپا صورت گرفت. متفکران اندیشمندی کم کم به صوت و آوای جدیدی بیدار می شدند و در برابر امکاناتی جدید و نوین قرار می گرفتند. در درون تالار های سخنرانی دانشگاههایی مشهور همچون دانشگاه آکسفورد با کمبریج، متفکرانی هوشمند و دانا با تب و تاب و شور و هیجان خاصی در مورد داغ ترین مساله روز به بحث و گفتگو می پرداختند: آیا روح، یا ضمیر آگاه بشر، پس از مرگ جسم و کالبد زمینی بقا دارد یا خیر؟ این سوالی نبود که بشود از توده مردم سوال کرد بلکه فقط میشد آنرا از تعداد مشخص و محدودی که در این باره مطالعاتی داشتند، سوال نمود.

این بحث ها و گفتگوها در خلوت و با صداهایی آهسته و نجوا مانند، صورت می گرفتند. این مطالب را در پوشش سوالاتی ساده و مربوط به معانی بیان طرح می کردند و جواب و پاسخ به آنها باعث تغییر و تحول یا تاثیر گذاشتن بر روی کیفیت حیاتی هیچیک از آن افراد نمی گشت. این سوال یک پرسش علمی و فرهنگی بود تا اذهان تشه به دانستن آن دوران را به خود مشغول بدارد نه بیشتر…