توضیحات

بدون تردید سازکار سنتی جعل واقعیت، آن چه در محاوره به دروغ شهره است، به همراه تمامی ابواب جمعی آن: کتمان، سفسطه و … با خلق و توسعه ی فن آوری ارتباطات به پایان می رسد، اما خوش باوری محض است اگر باور داشته باشیم که این سازکار خود فن آوری جدیدی را برای بقا و دگردیسی نیابد.

حتی می توان در این زمینه آن قدر بدبینانه بود که تبدیل ساختارهای حقیقی دروغ پرداز را به ساختارهای دروغین حقیقت پرداز بسیار محتمل دانست.

در این بستر دیگر دروغ تولید نمی شود بلکه خود تولیدکننده است و اقسام مختلف واقعیت ها را، گاه بسیار دلنواز و چشمگیر و گاه بس تلخ و دهشتناک و در اکثر دیگر اوقات عموما بدون خاصیت انگیزانندگی، چون یک واقعیت مرده یا نیمه مرده، تولید می کند.

هر چند این جایگزینی سوژه و اُبژه میان واقعیت و مجاز موضوع و خوراک فکری قریب به اتفاق اندیشمندان سده ی گذشته بوده است اما این دیرینگی موضوعی سبب نمی شود که پرداختی هنری به این جایگشت هنوز طراوت خود را از دست داده باشد.

به بیان دیگر از همبازی این جایگشت ها در طرح های مختلف گاه سیاه قلم هایی جالب پدید می آید که بسیار هیجان انگیز است. و اصولا هیجان انگیز وقتی می بینیم مجاز چه عنصر پررنگی در خلق واقعیت های صُلب پیرامون مان می تواند باشد.

پیگیری اش، حرکت اش و واکنش هایش جالب و از همه مهم تر واجب برای پیگیری ست. واجب از آن نظر که بر زندگی فرد و جمع چه تأثیراتی می تواند بگذارد و یا نگذارد. نمایشنامه ی هیچ اتفاقی نمی افتد شاید پیش نویس یکی از این سیاه قلم هاست