داریوش کارگر یکی از حسّاس‌ترین داستان‌ نویسان ایران بود. این ویژگی سبب کُندی کار او می‌شد، امّا زمینه‌‌ای برای‌اش فراهم می‌آورد که بتواند روز به روز قدم‌هایی بزرگ به پیش بردارد. لذا از مجموعه داستان سنگسار تا عروس دریایی خطِ فاصلِ دو شیوه‌ی متفاوت داستان‌نویسی دیده می‌شود و از عروس دریایی تا پایان یک عمر، پرشی که به لحاظ روحی برای هر نویسنده‌ای خانمان‌سوز است و در عین حال بسا ره‌آوردها دارد.
انعکاس ره‌آوردهایی چنین از مکتب‌های داستانی او را، در سیزده شماره ی فصلنامه‌ی افسانه هم می‌توان مطالعه کرد. داریوش داستان‌ها و جستارهای تئوریک را خودش انتخاب و به دوستان همکار خود می‌سپرد که آن‌ها را به فارسی برگردانند. پس از دریافت برگردان‌ها، آن‌ها را واژه به واژه و جمله به جمله مرور می‌کرد و در صورتِ لزوم ادیت. در آن سال‌ها ما همکاری نزدیکی با هم داشتیم، می‌دانستم؛ فرصت سر خاراندن ندارد. افسانه با مشکلات مالی فراوانی روبرو بود. پس از انتشار هر شماره‌ای ضرر می‌داد. در عین حال در سال‌های انتشار آن ۱۳٧۰-۱۳٧۴، نشر افسانه کتاب‌های چندی هم از نویسندگان دیگر منتشر کرد. از آن میان است زندگانی من، اثر زنده یاد احمد کسروی تألیف آقای ناصر پاک‌دامن. هزارتوهای بورخس، برگردان احمد میرعلایی. زن در نقطه‌ی صفر اثر نوال سعداوی، برگردانِ حامد شهیدیان. سنگِ آفتاب سروده‌ی اوکتاویو پاز، برگردان زنده یاد احمد میرعلایی. سه قطعه برای سه موقعیت اثر ساموئل بکت، برگردان پرویز اوصیا و…